defodio

Latín

dēfodiō
clásico (AFI)	[deːˈfɔ.dɪ.oː]

Etimología

Del prefijo dē (preposición) y fodiō ('cavar').

Verbo transitivo

1

Ahondar, cavar, excavar, abrir ahondando.

• Sinónimo: fodiō

2

Enterrar, esconder.

Conjugación

Conjugación de dēfodiō, dēfodere, dēfōdī, dēfossum  (tercera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	dēfodere, dēfōdisse
Infinitivo pasivo	dēfodī
Participio activo	dēfodiēns, dēfossūrus
Participio pasivo	dēfodiendus, dēfossus
Gerundio	dēfodiendī, dēfodiendō, dēfodiendum
Supino	dēfossum, dēfossū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego dēfodiō	tū dēfodis	is, ea, id dēfodit	nōs dēfodimus	vōs dēfoditis	eī, eae, ea dēfodiunt
Pretérito imperfecto	ego dēfodiēbam	tū dēfodiēbās	is, ea, id dēfodiēbat	nōs dēfodiēbāmus	vōs dēfodiēbātis	eī, eae, ea dēfodiēbant
Futuro	ego dēfodiam	tū dēfodiēs	is, ea, id dēfodiēt	nōs dēfodiēmus	vōs dēfodiētis	eī, eae, ea dēfodient
Pretérito perfecto	ego dēfōdī	tū dēfōdistī	is, ea, id dēfōdit	nōs dēfōdimus	vōs dēfōdistis	eī, eae, ea dēfōdērunt, dēfōdēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego dēfōderam	tū dēfōderās	is, ea, id dēfōderat	nōs dēfōderāmus	vōs dēfōderātis	eī, eae, ea dēfōderant
Futuro perfecto	ego dēfōderō	tū dēfōderis	is, ea, id dēfōderit	nōs dēfōderimus	vōs dēfōderitis	eī, eae, ea dēfōderint
Presente pasivo	ego dēfodior	tū dēfoderis, dēfodere	is, ea, id dēfoditur	nōs dēfodimur	vōs dēfodiminī	eī, eae, ea dēfodiuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego dēfodiēbar	tū dēfodiēbāris, dēfodiēbāre	is, ea, id dēfodiēbātur	nōs dēfodiēbāmur	vōs dēfodiēbāminī	eī, eae, ea dēfodiēbantur
Futuro pasivo	ego dēfodiar	tū dēfodiēris, dēfodiēre	is, ea, id dēfodiētur	nōs dēfodiēmur	vōs dēfodiēminī	eī, eae, ea dēfodientur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego dēfodiam	ut tū dēfodiās	ut is, ut ea, ut id dēfodiat	ut nōs dēfodiāmus	ut vōs dēfodiātis	ut eī, ut eae, ut ea dēfodiant
Pretérito imperfecto	ut ego dēfoderem	ut tū dēfoderēs	ut is, ut ea, ut id dēfoderet	ut nōs dēfoderēmus	ut vōs dēfoderētis	ut eī, ut eae, ut ea dēfoderent
Pretérito perfecto	ut ego dēfōderim	ut tū dēfōderīs	ut is, ut ea, ut id dēfōderit	ut nōs dēfōderīmus	ut vōs dēfōderītis	ut eī, ut eae, ut ea dēfōderint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego dēfōdissem	ut tū dēfōdissēs	ut is, ut ea, ut id dēfōdisset	ut nōs dēfōdissēmus	ut vōs dēfōdissētis	ut eī, ut eae, ut ea dēfōdissent
Presente pasivo	ut ego dēfodiar	ut tū dēfodiāris, dēfodiāre	ut is, ut ea, ut id dēfodiātur	ut nōs dēfodiāmur	ut vōs dēfodiāminī	ut eī, ut eae, ut ea dēfodiantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego dēfoderer	ut tū dēfoderēris, dēfoderēre	ut is, ut ea, ut id dēfoderētur	ut nōs dēfoderēmur	ut vōs dēfoderēminī	ut eī, ut eae, ut ea dēfoderentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) dēfode	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) dēfodite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) dēfoditō	(is, ea, id) dēfoditō	― ―	(vōs) dēfoditōte	(eī, eae, ea) dēfodiuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) dēfodere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) dēfodiminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) dēfoditor	(is, ea, id) dēfoditor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) dēfodiuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad