desum

Latín

dēsum
clásico (AFI)	[ˈdeː.sũː]

Etimología

Del prefijo dē (preposición) y sum ('ser').

Verbo intransitivo

1

Faltar.

2

No asistir, no ayudar.

3

Descuidar.

Conjugación

Conjugación de dēsum, dēesse, dēfuī, ―  (tercera conjugación, defectivo, irregular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	dēesse
Infinitivo pasivo	―
Participio activo	dēfutūrus
Participio pasivo	―
Gerundio	―
Supino	―
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego dēsum	tū dēes	is, ea, id dēest	nōs dēsumus	vōs dēestis	eī, eae, ea dēsunt
Pretérito imperfecto	ego dēeram	tū dēerās	is, ea, id dēerat	nōs dēerāmus	vōs dēerātis	eī, eae, ea dēerant
Futuro	ego dēerō	tū dēeris, dēere	is, ea, id dēerit	nōs dēerimus	vōs dēeritis	eī, eae, ea dēerunt
Pretérito perfecto	ego dēfuī	tū dēfuistī	is, ea, id dēfuit	nōs dēfuimus	vōs dēfuistis	eī, eae, ea dēfuērunt, dēfuēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego dēfueram	tū dēfuerās	is, ea, id dēfuerat	nōs dēfuerāmus	vōs dēfuerātis	eī, eae, ea dēfuerant
Futuro perfecto	ego dēfuerō	tū dēfueris	is, ea, id dēfuerit	nōs dēfuerimus	vōs dēfueritis	eī, eae, ea dēfuerint
Presente pasivo	ego dēsor	tū ―	is, ea, id dēsitur	nōs dēsimur	vōs dēsiminī	eī, eae, ea dēsuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego dēsēbar	tū ―	is, ea, id dēsēbātur	nōs dēsēbāmur	vōs dēsēbāminī	eī, eae, ea dēsēbantur
Futuro pasivo	ego dēsar	tū ―	is, ea, id dēsētur	nōs dēsēmur	vōs dēsēminī	eī, eae, ea dēsentur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego dēsim, dēsiem, dēfuam†	ut tū dēsīs, dēsiēs, dēfuās†	ut is, ut ea, ut id dēsit, dēsiet, dēfuat†	ut nōs dēsīmus, dēsiēmus, dēfuāmus†	ut vōs dēsītis, dēsiētis, dēfuātis†	ut eī, ut eae, ut ea dēsint, dēsient, dēfuant†
Pretérito imperfecto	ut ego dēessem, dēforem	ut tū dēessēs, dēforēs	ut is, ut ea, ut id dēesset, dēforet	ut nōs dēessēmus, dēforēmus	ut vōs dēessētis, dēforētis	ut eī, ut eae, ut ea dēessent, dēforent
Pretérito perfecto	ut ego dēfuerim	ut tū dēfuerīs	ut is, ut ea, ut id dēfuerit	ut nōs dēfuerīmus	ut vōs dēfuerītis	ut eī, ut eae, ut ea dēfuerint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego dēfuissem	ut tū dēfuissēs	ut is, ut ea, ut id dēfuisset	ut nōs dēfuissēmus	ut vōs dēfuissētis	ut eī, ut eae, ut ea dēfuissent
Presente pasivo	ut ego dēsar	ut tū ―	ut is, ut ea, ut id dēsātur	ut nōs dēsāmur	ut vōs dēsāminī	ut eī, ut eae, ut ea dēsantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego dēserer	ut tū ―	ut is, ut ea, ut id dēserētur	ut nōs dēserēmur	ut vōs dēserēminī	ut eī, ut eae, ut ea dēserentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) dēes	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) dēeste	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) dēestō	(is, ea, id) dēestō	― ―	(vōs) dēestōte	(eī, eae, ea) dēsuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) ―	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) dēsiminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) ―	(is, ea, id) dēsitor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) dēsuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad