impendo

Español

impendo
pronunciación (AFI)	[ĩmˈpẽn̪d̪o]
silabación	im-pen-do
acentuación	llana
longitud silábica	trisílaba
rima	en.do

Forma verbal

1

Primera persona del singular (yo) del presente de indicativo de impender.

Latín

impendo
clásico (AFI)	/ˈim.pen.doː/
eclesiástico (AFI)	/ˈim.pen.do/
silabación	im-pen-dō
acentuación	esdrújula
longitud silábica	trisílaba
variantes	inpendō
rimas	im.pen.doː, im.pen.do

Etimología

Del prefijo in- (preposición) y pendō, -ere ('estimar').

Verbo transitivo

1

Gastar (pensando en una transacción o inversión), desembolsar, pagar.

2

Gastar (sin propósito), desperdiciar, derrochar.

3

Consumir, emplear.

4

Dedicar (tiempo, esfuerzo, etc.), consagrar.

Conjugación

Conjugación de impendō, impendere, impendī, impēnsum  (tercera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	impendere, impendisse
Infinitivo pasivo	impendī
Participio activo	impendēns, impēnsūrus
Participio pasivo	impendendus, impēnsus
Gerundio	impendendī, impendendō, impendendum
Supino	impēnsum, impēnsū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego impendō	tū impendis	is, ea, id impendit	nōs impendimus	vōs impenditis	eī, eae, ea impendunt
Pretérito imperfecto	ego impendēbam	tū impendēbās	is, ea, id impendēbat	nōs impendēbāmus	vōs impendēbātis	eī, eae, ea impendēbant
Futuro	ego impendam	tū impendēs	is, ea, id impendēt	nōs impendēmus	vōs impendētis	eī, eae, ea impendent
Pretérito perfecto	ego impendī	tū impendistī	is, ea, id impendit	nōs impendimus	vōs impendistis	eī, eae, ea impendērunt, impendēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego impenderam	tū impenderās	is, ea, id impenderat	nōs impenderāmus	vōs impenderātis	eī, eae, ea impenderant
Futuro perfecto	ego impenderō	tū impenderis	is, ea, id impenderit	nōs impenderimus	vōs impenderitis	eī, eae, ea impenderint
Presente pasivo	ego impendor	tū impenderis, impendere	is, ea, id impenditur	nōs impendimur	vōs impendiminī	eī, eae, ea impenduntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego impendēbar	tū impendēbāris, impendēbāre	is, ea, id impendēbātur	nōs impendēbāmur	vōs impendēbāminī	eī, eae, ea impendēbantur
Futuro pasivo	ego impendar	tū impendēris, impendēre	is, ea, id impendētur	nōs impendēmur	vōs impendēminī	eī, eae, ea impendentur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego impendam	ut tū impendās	ut is, ut ea, ut id impendat	ut nōs impendāmus	ut vōs impendātis	ut eī, ut eae, ut ea impendant
Pretérito imperfecto	ut ego impenderem	ut tū impenderēs	ut is, ut ea, ut id impenderet	ut nōs impenderēmus	ut vōs impenderētis	ut eī, ut eae, ut ea impenderent
Pretérito perfecto	ut ego impenderim	ut tū impenderīs	ut is, ut ea, ut id impenderit	ut nōs impenderīmus	ut vōs impenderītis	ut eī, ut eae, ut ea impenderint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego impendissem	ut tū impendissēs	ut is, ut ea, ut id impendisset	ut nōs impendissēmus	ut vōs impendissētis	ut eī, ut eae, ut ea impendissent
Presente pasivo	ut ego impendar	ut tū impendāris, impendāre	ut is, ut ea, ut id impendātur	ut nōs impendāmur	ut vōs impendāminī	ut eī, ut eae, ut ea impendantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego impenderer	ut tū impenderēris, impenderēre	ut is, ut ea, ut id impenderētur	ut nōs impenderēmur	ut vōs impenderēminī	ut eī, ut eae, ut ea impenderentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) impende	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) impendite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) impenditō	(is, ea, id) impenditō	― ―	(vōs) impenditōte	(eī, eae, ea) impenduntō
Presente pasivo	― ―	(tū) impendere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) impendiminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) impenditor	(is, ea, id) impenditor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) impenduntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad