monstratus

Latín

mōnstrātus
clásico (AFI)	[mɔnsˈtraː.tʊs] [mõːsˈtraː.tʊs]

Forma verbal

1

Participio perfecto pasivo de mōnstrō.

Declinación

Declinación de mōnstrātus, mōnstrāta, mōnstrātum  tipo: primera y segunda declinación [▲▼]

Singular
	Masculino	Femenino	Neutro
Nominativo	m. mōnstrātus	f. mōnstrāta	n. mōnstrātum
Genitivo	m. mōnstrātī	f. mōnstrātae	n. mōnstrātī
Dativo	m. mōnstrātō	f. mōnstrātae	n. mōnstrātō
Acusativo	m. mōnstrātum	f. mōnstrātam	n. mōnstrātum
Ablativo	m. mōnstrātō	f. mōnstrātā	n. mōnstrātō
Vocativo	m. mōnstrāte	f. mōnstrāta	n. mōnstrātum
Plural
	Masculino	Femenino	Neutro
Nominativo	m. mōnstrātī	f. mōnstrātae	n. mōnstrāta
Genitivo	m. mōnstrātōrum	f. mōnstrātārum	n. mōnstrātōrum
Dativo	m. mōnstrātīs	f. mōnstrātīs	n. mōnstrātīs
Acusativo	m. mōnstrātōs	f. mōnstrātās	n. mōnstrāta
Ablativo	m. mōnstrātīs	f. mōnstrātīs	n. mōnstrātīs
Vocativo	m. mōnstrātī	f. mōnstrātae	n. mōnstrāta