punctus

Latín

punctus
clásico (AFI)	[ˈpʊŋk.tʊs]

Forma verbal

1

Participio perfecto pasivo de pungō.

Declinación

Declinación de pūnctus, pūncta, pūnctum  tipo: primera y segunda declinación [▲▼]

Singular
	Masculino	Femenino	Neutro
Nominativo	m. pūnctus	f. pūncta	n. pūnctum
Genitivo	m. pūnctī	f. pūnctae	n. pūnctī
Dativo	m. pūnctō	f. pūnctae	n. pūnctō
Acusativo	m. pūnctum	f. pūnctam	n. pūnctum
Ablativo	m. pūnctō	f. pūnctā	n. pūnctō
Vocativo	m. pūncte	f. pūncta	n. pūnctum
Plural
	Masculino	Femenino	Neutro
Nominativo	m. pūnctī	f. pūnctae	n. pūncta
Genitivo	m. pūnctōrum	f. pūnctārum	n. pūnctōrum
Dativo	m. pūnctīs	f. pūnctīs	n. pūnctīs
Acusativo	m. pūnctōs	f. pūnctās	n. pūncta
Ablativo	m. pūnctīs	f. pūnctīs	n. pūnctīs
Vocativo	m. pūnctī	f. pūnctae	n. pūncta