آزمون سختی ویکرز
From Wikipedia, the free encyclopedia
آزمایش سختی ویکرز در سال ۱۹۲۱ توسط رابرت ال اسمیت و جورج ای. سندلند در ویکرز لیمیتد (Vickers Ltd) به عنوان جایگزینی برای روش برینل برای اندازهگیری سختی مواد ساخته شد.[1] استفاده از آزمون ویکرز اغلب از سایر آزمایشهای سختی آسانتر است زیرا محاسبههای مورد نیاز مستقل از اندازه فرورفتگی است و از تورفتگی برای تمام مواد صرف نظر از سختی میتوان استفاده کرد. اصل اساسی، مانند سایر اندازهگیریهای سختی معمول، مشاهده توانایی یک ماده در مقاومت در برابر تغییر شکل پلاستیک از یک منبع استاندارد است. آزمون ویکرز برای کلیه فلزها قابل استفاده است و یکی از وسیعترین مقیاسها را در بین آزمایشهای سختی دارد. واحد سختی داده شده توسط این آزمون به عنوان شماره هرم ویکرز (HV) یا سختی الماس هرمی (DPH) شناخته میشود. عدد سختی را میتوان به واحد پاسکال تبدیل کرد، اما نباید آن را با فشار که از همان واحدها استفاده میکند اشتباه گرفت. عدد سختی با توجه به نیروی وارد بر سطح تورفتگی و نه ناحیه عمود بر سطح تعیین میشود، بنابراین فشار نیست.