اختلال شخصیت اسکیزویید
From Wikipedia, the free encyclopedia
اختلال شخصیت اسکیزوئید (انگلیسی: Schizoid personality disorder و به اختصار SPD یا SzPD) یک اختلال شخصیت است که با عدم علاقه به برقراری روابط اجتماعی، گرایش به یک زندگی انفرادی، پنهانکاری و رازپوشی، سردی عاطفی، جداشدگی و بیتفاوتی مشخص میشود. افراد مبتلا ممکن است نتوانند دلبستگیهای صمیمانه ای با دیگران برقرار کنند و در عین حال دارای یک دنیای فانتزی بامحتوا و جزئیات کامل اما منحصراً درونی هستند.[1][2]سایر ویژگیهای مرتبط با این اختلال عبارتند از: گفتار پرتکلف یا خشک و تصنعی، عدم لذت بردن از اکثر فعالیتها، احساس فرد مبنی بر «ناظر» بودن وی بر زندگی به جای شرکت داشتن وی در زندگی، عدم توانایی در مدارا با انتظارات عاطفی دیگران، بیتفاوتی آشکار نسبت به نقد یا تحسین، درجاتی از بیجنس گرایی، نامشخص بودن گرایش جنسی، استفاده بالا از قدرت تخیل و عقاید اخلاقی یا سیاسی نامتعارف.[3]علائم بهطور معمول در اواخر کودکی یا نوجوانی شروع میشود.[1]
اختلال شخصیت اسکیزوئید | |
---|---|
افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید، معمولاً فعالیتهای انفرادی را ترجیح میدهند. | |
طرز تلفظ | |
تخصص | روانپزشکی، روانشناسی بالینی |
نشانهها | سردی عاطفی فراگیر، کاهش ابراز و بازخورد عاطفی، کمبود تعداد دوستان نزدیک، بیتفاوتی، آنهدونیا، عدم حساسیت ناخواسته به هنجارهای اجتماعی، بیجنسگرایی، ذهنمشغولی به خیالپردازی، اندیشیدن اوتیستیگ گونه بدون از دست دادن قدرت تشخیص واقعیت آگورافوبیا. هوش بالا. |
دورهٔ معمول آغاز | اواخر کودکی یا در نوجوانی |
دورهٔ بیماری | بلند مدت |
عوامل خطر | سابقه خانوادگی. محیط نامناسب. آسیبهای روانی در دوران کودکی یا نوجوانی. |
روش تشخیص | بر اساس علائم. علائم خودرا ماهرانه مخفی میکنند. |
تشخیص افتراقی | اختلالهای روانی دیگر با علائم روانپریشانه (اسکیزوفرنی، اختلال هذیان، و اختلال دوقطبی و اختلال افسردگی عمده با علائم روانپریشانه), تغییرات شخصیتی به دلیل یک مسئله پزشکی دیگر، اختلال سوءمصرف مواد، اختلالات طیف اوتیسم، سایر اختلالات شخصیتی یا سایر خصیصههای شخصیتی |
درمان | مطالعه کامل صورت نگرفته. امکان جلوگیری با نشان دادن عشق در علایق فرد (که بسیار کم هستند) وجود دارد. این افراد معمولاً دنبال درمان خود نیستند و به درمانگران و روانپزشکان توجه ندارند. بیماریشان را موهبت میدانند. تنها با افرادی که علایقشان بهشدت مشابه باشد ارتباط برقرار میکنند و ممکن است برای درمان یا جلوگیری از پیشرفت بیماری سودمند باشد. |
دارو | عمومیت ندارد اما گاهی از دوزهای پایین بنزودیازپین، بتا بلاکر، نفازودون، بوپروپیون استفاده میشود. |
پیشآگهی | عموماً ضعیف |
فراوانی | ۰٫۸٪ |
طبقهبندی و منابع بیرونی | |
علت SPD نامشخص است، اما برخی شواهد از ارتباط و عامل خطر ژنتیکی مشترک بین SPD، یا آسیبهای درماننشدهٔ روحی، سایر اختلالات شخصیت دسته A (مانند اختلال شخصیت اسکیزوتیپال) و اسکیزوفرنی حکایت دارد؛ بنابراین، SPD یک «اختلال شخصیت شبه اسکیزوفرنی» در نظر گرفته میشود.[4][5] این اختلال با مشاهده بالینی تشخیص داده میشود و تشخیص SPD از سایر اختلالات روانی (مانند اختلالات طیف اوتیسم، که ممکن است حتی گاهی با هم تداخل داشته باشد) میتواند بسیار مشکل باشد.[6][7]
اثربخشی رواندرمانی و دارودرمانی برای این اختلال هنوز بهطور تجربی و سیستماتیک بررسی نشدهاست. علت این امر بیشتر این است که افراد مبتلا به SPD به ندرت به دنبال درمان بیماری خود هستند.[1]بهطور سنتی، از دوزهای پایین آنتیسایکوتیکهای آتیپیک برای درمان برخی از علائم SPD استفاده میشد، اما امروزه استفاده از آنها دیگر توصیه نمیشود.[8]بوپروپیون آمفتامین استخلافی ممکن است برای درمان آنهدونیای بیماری استفاده شود. با این حال، درمان دارویی SPD، غیر از درمان کوتاه مدت اختلالات حاد همرخداد با آن (مثل افسردگی) رایج نیست.[9]گفتاردرمانی مانند رفتاردرمانی شناختی (CBT) ممکن است مؤثر نباشد، چرا که افراد مبتلا به SPD ممکن است در ایجاد رابطه ای خوب و مؤثر با درمانگر مشکل داشته باشند.[1]
اختلال شخصیت اسکیزوئید اختلالی است که مطالعات اندکی روی آن صورت گرفتهاست و دادههای بالینی کمی در مورد آن وجود دارد زیرا به ندرت در محیطهای بالینی مشاهده میشود. مطالعات بهطور کلی شیوع کمتر از ۱٪ را گزارش کردهاند.[10][4][11] این اختلال در مردان شایعتر از زنان است.[10] SPD با پیامدهای منفی، از جمله خدشهدار شدن کیفیت زندگی به میزانی قابل توجه، کاهش عملکرد و کارکرد کلی فرد و یکی از پایینترین سطوح «موفقیت در زندگی» در میان همه اختلالات شخصیتی (که بر اساس «وضعیت، ثروت و روابط موفق» اندازهگیری شده)، مرتبط است.[12][13][14]افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید معمولا قربانی قلدری قرار میگیرند.[15][16]ایده خودکشی ممکن است یک موضوع ذهنی رایج برای افراد اسکیزوئید باشد، گرچه احتمالاً آنها اقدام به آن نمیکنند.[17]برخی از علائم SPD (مانند شیوه زندگی انفرادی و سردی عاطفی)، میتوانند عوامل خطری برای رفتارهای جدی خودکشی باشند.[18]