تئاتر فردوسی
From Wikipedia, the free encyclopedia
تئاتر فردوسی در سال ۱۳۲۵ (۱۹۴۶) توسط عبدالحسین نوشین عمویی، وثیقی بنیانگذاری شد که مقررات اجرای نمایش به سبک اروپایی داشت[1][2]
تئاتر فردوسی در آبان ۱۳۲۶ توسط تاجر معروفی به نام عبدالکریم عمویی (وثیقی) تأسیس شد و گروه تئاتری عبدالحسین نوشین به این تماشاخانه منتقل شد.
گروه نوشین طی تنها ۱۶ ماه از مهرماه ۱۳۲۶ تا نیمه بهمن ۱۳۲۷ چندین نمایش به روی صحنه این تئاتر برد.[3]
تئاتر فردوسی تا ۱۵ بهمن ۱۳۲۷ که محمدرضاشاه پهلوی در دانشگاه مورد سوءقصد قرار گرفت با استقبال پرشور مردم نمایش نامههای: ولپن، مستنطق، مردم، پرندهٔ آبی، سرگذشت، سه دزد و دختر شکلاتی را به اجرا گذاشت.[4]
پس از ۱۵ بهمن حزب توده و سازمانهای دست چپی منحل شدند و تئاتر فردوسی بسته شد و نوشین هم همراه سایر سران حزب توده زندانی، محاکمه و به سه سال زندان محکوم شدند.[4]
در غیاب نوشین تئاتر سعدی با سرمایهٔ عموئی و کارگردانی حسین خیرخواه و لرتا در سال ۱۳۲۹ افتتاح شد.[5]
دهها هنرمند در تئاتر فردوسی با نوشین همکاری کردند، از جمله: لرتا، حسین خیرخواه، صادق شباویز، صادق بهرامی، جلال ریاحی، مهدی امینی، مهین دیهیم، ایران قادری، توران مهرزاد، محمدعلی جعفری، حسن خاشع، نصرتالله محتشم، پرخیده، مهین طاقانی و همسرش مصطفی اسکویی، عطاءالله زاهد، نصرت کریمی، ایرن، اصغر تفکری، محمدتقی کهنمویی و… خود نوشین نیز معمولاً در نمایشها نقشی ایفا میکرد.