تاریخگرایی نوین
From Wikipedia, the free encyclopedia
نوتاریخیگری یا تاریخگرایی نوین یا نوتاریخیباوری[1] (به انگلیسی: New Historicism) مکتبی در نظریه ادبی است که در دهه هشتاد قرن بیستم میلادی و عمدتاً بر پایه اندیشههای استیون گرینبلت ادیب آمریکایی شکل گرفت. گرینبلات خود اعتقاد دارد باید به نوتاریخیگری به مثابه یک نوع خوانش متن نگریست و نه یک مکتب نقد.[2] او عمل خوانش خود را «سخنشناسی فرهنگبنیاد» (Cultural Poetics) مینامد. لویی مونتروز (Louis Montrose) یکی از منتقدان برجسته این رویکرد نقد ادبی معتقد است نوتاریخیگری بر «تاریخیّت متن و بر متنیّت تاریخ» تأکید میکند.[3] این مکتب نخست در حوزهٔ مطالعات رنسانس پاگرفت و به مجموعهٔ متنوعی از نوشتههای ناهماهنگی اشاره دارد که طرفداران این رویکرد ارائه کردهاند و مشترکاتی در میان آنها وجود دارد: مقابله با تفکیک رشتهها از یکدیگر؛ توجه به بسترهای اقتصادی و تاریخیِ فرهنگ؛ این باور که منتقد هم هنگامی که دربارهٔ فرهنگ مینویسد، خودش یک پای قضیه است؛ و توجه به بینامتنی بودنِ متون و گفتمانها.[4]