تب زرد
From Wikipedia, the free encyclopedia
تب زرد (به انگلیسی: Yellow fever) که در طول تاریخ با عنوان طاعون زرد (به انگلیسی: yellow plague) نیز شناخته میشدهاست، نوعی بیماریِ[1] حادِ ویروسی است.[2] در بیشتر موارد، نشانههای بیماری شامل تب، لرز، از دست دادن اشتها، تهوع، دردهای ماهیچهای (به ویژه در پشت) و سردرد است.[2] این مشکلات غالباً طی پنج روز بهبود مییابند.[2] در برخی افراد، یک روز پس از بهبودی مجدداً تب بازمیگردد، دردهای شکمی رخ میدهد و آسیب کبدی باعث بروز زردی پوست میشود.موجب خودایمنی میشود.[2] در صورت بروز این مشکلات، خطر خونریزی و مشکلات کلیوی نیز افزایش مییابد.[2]
تب زرد | |
---|---|
یک عکس ریزنگاری میکروسکوپ الکترونی عبوری از ویروس تب زرد | |
تخصص | بیماری عفونی (تخصص پزشکی) |
طبقهبندی و منابع بیرونی | |
آیسیدی-۱۰ | A95 |
آیسیدی-۹-سیام | 060 |
دادگان بیماریها | 14203 |
مدلاین پلاس | 001365 |
ئیمدیسین | med/۲۴۳۲ emerg/۶۴۵ |
سمپ | D015004 |
عامل این بیماری ویروس تب زرد است که توسط نیش پشه ماده منتقل میشود.[2] این بیماری تنها قابل انتقال به انسان، پستانداران نخستینپایهٔ دیگر و چندین گونه از پشهها است.[2] در شهرها، این بیماری عمدتاً از طریق پشههای متعلق به گونه «آئدس ایجیپتی» گسترش مییابد.[2] این ویروس یک ویروس آرانای از سرده «فلاوی ویروس» است.[3] تشخیص این بیماری از بیماریهای دیگر، بهخصوص در مراحل اولیه، بسیار دشوار است.[2] برای تأیید یک مورد مشکوک نیاز به آزمایش نمونه خون با واکنش زنجیرهای پلیمراز است.[4]
برای مقابله با تب زرد واکسنی مطمئن و مؤثر وجود دارد و در برخی از کشورها انجام این واکسیناسیون برای مسافران الزامی است.[2] راه دیگر برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری کاهش جمعیت پشههای ناقل است.[2] در مناطقی که تب زرد شایع و واکسیناسیون غیرمعمول است، تشخیص زودهنگام بیماری و واکسیناسیون بخش عمده جمعیت برای جلوگیری از شیوع آن بسیار با اهمیت است.[2] در صورت ابتلا به این بیماری، مدیریت شرایط برای مقابله با ویروس از اهمیت ویژهای برخوردار است.[2] شدت بالای بیماری و درمان نکردن منجر به مرگ نیمی از افراد مبتلا به این بیماری میگردد. .[2]
تب زرد سالانه ۲۰۰٬۰۰۰ نفر را مبتلا کرده، منجر به مرگ ۳۰٬۰۰۰ نفر میگردد،[2] که حدوداً ۹۰٪ از این موارد در آفریقا رخ میدهد.[4] حدوداً یک میلیارد انسان در مناطقی از زمین زندگی میکنند که این بیماری شایع است.[2] این بیماری در مناطق گرمسیری آمریکای جنوبی و آفریقا شایع است اما در آسیا شایع نمیباشد.[2][5] از دهه ۱۹۸۰ تعداد موارد ابتلا به تب زرد افزایش یافتهاست.[2][6] گمان میرود که علت این امر واکسینه بودن تعداد کمتری از افراد، جمعیت بیشتر افرادی که در شهرها زندگی میکنند، جابهجایی بیشتر افراد و تغییرات آب و هوایی باشد.[2] منشأ این بیماری در آفریقا بوده و در قرن ۱۷ از طریق تجارت برده به آمریکای جنوبی گسترش یافتهاست.[1] از قرن ۱۷ تا کنون این بیماری چندین بار در قارههای آمریکا، آفریقا و اروپا به صورت گسترده شیوع پیدا کردهاست.[1] در قرنهای ۱۸ و ۱۹، تب زرد به عنوان یکی از خطرناکترین بیماریهای واگیردار قلمداد میشدهاست.[1] ویروس تب زرد اولین ویروس انسانی کشف شده بودهاست.[3]