جفت طوسی
From Wikipedia, the free encyclopedia
جفت طوسی یک ساز و کار ریاضی است که خواجه نصیرالدین طوسی آن را کشف کرد و به عنوان بخشی از نظریه سیارات خویش به کار برد.
این ساز و کار در سادهترین حالت بدین شرح است که اگر دایرهای کوچک داخل دایرهای بزرگتر که شعاعی ۲ برابر آن دارد محاط و بر آن مماس شود، با دوران دایره کوچک روی محیط دایره بزرگ، هر نقطهای از دایرهٔ کوچک در مسیر حرکت خود قطری منحصربهفرد از دایره بزرگ را رسم میکند.
خواجه نصیرالدین طوسی برای اولین بار در قرن ۱۳ میلادی کشف کرد که اگر دایرهای داخل دایرهای بزرگتر که شعاعی ۲ برابر آن دارد بر آن مماس شود، با دوران دایره کوچک روی محیط دایره بزرگ، هر نقطهای از دایرهٔ کوچک در مسیر حرکت خود قطری منحصربهفرد از دایره بزرگ را رسم میکند.[1]