خودسازماندهی
From Wikipedia, the free encyclopedia
خودسازمانیابی (Self-organization) فرایندی است، که در طی آن سازمانیافتگی[2] درونی یک سیستم - بهطور نرمال یک سیستم باز[3] - به سمت پیچیدگی افزونتر تکامل[4] پیدا میکند، بدون آنکه توسط عوامل بیرونی هدایتی دریافت نموده باشد، یا اعمال مدیریتی بر روی آن صورت پذیرفته باشد.
ماشینها، و سیستمهای ساختهٔ دست انسان در سدههای قبل ساختارها و سازمانیافتگیهای خود را به تبع نقشهها و دستورهای بیرونی بهدست میآوردند، در حالی که، بسیاری از سیستمهای طبیعی بر طبق فرایندها و قانونهای درونی خودشان و در پی خودسازمانیابی است که ساختارمند و نظامدار میشوند.[5]