دوربین دیجیتال
From Wikipedia, the free encyclopedia
دوربین دیجیتال، دوربینی است که در حافظه دیجیتال عکس میگیرد. امروزه بیشتر دوربینهای تولید شده دیجیتال هستند[1] و با اینکه هنوز دوربینهای دیجیتال اختصاصی وجود دارند، امروزه تعداد بیشتری دوربین در دستگاههای تلفن همراه هوشمند گنجانده شدهاند، که میتوانند، در کنار بسیاری از کارهای دیگر، از دوربینهای خود برای شروع تماس تصویری زنده و ویرایش و بارگذاری مستقیم تصویر و ارسال آن برای دیگران استفاده کنند.[2] با این حال، دوربینهای اختصاصی با کیفیت بالا و پیشرفته هنوز هم معمولاً توسط متخصصان و افرادی که مایل به عکسبرداری با کیفیت بالاتر هستند استفاده میشود.
دوربینهای دیجیتال از یک سیستم نوری استفاده میکنند، که معمولاً از لنزی با دیافراگم متغیر برای تمرکز نور بر روی دستگاه برداشت تصویر استفاده میکنند.[3] دیافراگم و شاتر مقدار صحیح ورود نور به دستگاه برداشت تصویر را تنظیم میکنند، دقیقاً مانند دوربینهای قدیمی که از فیلم استفاده میکردند، با این تفاوت که دستگاه برداشت تصویر در این دوربینها، شیمیایی نبوده و دیجیتالی است. اما برخلاف دوربینهای فیلمی، دوربینهای دیجیتال میتوانند بلافاصله پس از ضبط تصاویر، آن را بر روی صفحه نمایش نشان دهند و تصاویر را بر روی حافظه ذخیره یا از آن حذف کنند. بسیاری از دوربینهای دیجیتال همچنین میتوانند فیلمهای متحرک را با صدا ضبط کنند. برخی از دوربینهای دیجیتال میتوانند تصاویر را برش بزنند و آن را به هم بچسبانند و سایر ویرایشهای ابتدایی تصویر را نیز انجام دهند.
فروش دوربینهای دیجیتال سنتی به دلیل افزایش استفاده از تلفنهای هوشمند برای عکاسی کاهش یافتهاست، که همچنین امکان دستکاری و به اشتراک گذاری آسان عکسها را با استفاده از برنامهها و سرویسهای وب ایجاد میکند. در مقابل، «دوربینهای پل» (به انگلیسی: Bridge camera) با عملکردی که اکثر دوربینهای گوشی هوشمند از جمله زوم اپتیکال و سایر ویژگیهای پیشرفته فاقد آن هستند، جایگاه خود را حفظ کردهاند.[4][5]