زاویه هفتی
From Wikipedia, the free encyclopedia
در هوانوردی، زاویهٔ مثبت بین محور عرضی هواگَرد و محور طولی بال یا دُمِ افقی را زاویهٔ هَفتی (dihedral) مینامند.[1]
زاویهٔ هفتی زاویه بین بال چپ و راست (یا سطوح دم) هواپیما است. زاویهٔ هفتی همچنین برای توصیف تأثیر کنارسُرش (sideslip) هنگام غلت زدن هواپیما استفاده میشود. کنارسُرش نوعی حرکت هواگرد که در آن در امتداد محور جانبی جریان نسبی هوایی ایجاد میشود که باعث حرکت جانبی هواگرد در مسیر پرواز میشود.[2] نامیده میشود.
زاویهٔ هفتی زاویه رو به بالا افقی بال یا دم هواپیمای بال ثابت است. زاویهٔ منفی بین محور عرضی هواگَرد و محور طولی یا دُمِ افقی را زاویهٔ هشتی (Anhedral) میگویند؛ یعنی زمانی که از حالت افق بالها یا دم هواپیماهای بال ثابت، یک زاویه رو به پایین وجود دارد.
زاویهٔ هفتی تأثیر شدیدی بر اثر زاویهٔ هفتی دارد که از آن نام آن گرفته شدهاست. اثر زاویهٔ هفتی مقدار گشتاور غلت تولید شده متناسب با میزان کنارسُرش است. اثر زاویهٔ هفتی یک عامل مهم در ثبات هواپیما حول محور غلت (دَوران هواگَرد حول محور طولی) است. همچنین به ماهیت پیچوتاب (Dutch roll) هواپیما و قابلیت مانور حول محور غلت مربوط میشود. پیچوتاب نوسان عرضی هواگَرد به صورت ترکیبی از دو حرکتِ غلت و انحرافِ سمت (yaw) است.[3]