زمان دستوری
From Wikipedia, the free encyclopedia
زمان دستوری مقولهای دستوری است که موقعیت زمانی را تعیین میکند؛ به عبارت دیگر زمان دستوری شکل دستوریشدهٔ زمان تقویمی است. زمان دستوری جزو مقولات اساسی است که همراه با عناصر واژگانی و دیگر اشارات مربوط به زمان، شنونده را قادر میسازد تا ارتباطی موقتی میان موقعیت گفتار و موقعیتی که در جمله توصیف شده را بازسازی کند. همچنین زمان دستوری شنونده را قادر میسازد تا ترتیب نسبی موقعیتهای توصیف شده در متن را نیز بازسازی کند.[1][2]