ظلمتپرستی
From Wikipedia, the free encyclopedia
تاریکاندیشی و ظلمتپرستی[1][2] عمل ارائه دادن عمدی اطلاعات به روشی نادقیق و ثقیلالفهم است که برای محدود کردن تحقیق و درک بیشتر طراحی شدهاست. دو علامت تاریخی و فکری از ظلمتپرستی وجود دارد: (۱) محدود کردن عمدی دانش - مخالفت با انتشار دانش.[persian-alpha 1] و (۲) ابهام عمدی - یک سبک ادبی یا هنری دشوار، که مشخصهٔ آن ابهام عمدی است.[3][4]
در قرن هجدهم، فلاسفه روشنگری اصطلاحظلمت پرست را برای هر دشمن روشنگری فکری و انتشار آزاد دانش به کار بردند. در قرن نوزدهم، فریدریش نیچه در تمایز انواع تاریکی در متافیزیک و الهیات از تاریک بودن "ظریفتر" فلسفه انتقادی امانوئل کانت و شک و تردید فلسفی مدرن، گفت: "عنصر اساسی در هنر سیاه ظلمتپرستی این نیست که میخواهد درک فردی را تاریک کند، بلکه میخواهد تصویر ما را از جهان سیاه کند و ایده وجودمان را تاریک کند."[5]