غارشناسی
From Wikipedia, the free encyclopedia
روش علمی مطالعه غارها را غارشناسی (Speleology) میگویند. غارشناسی به مطالعه غارها و دیگر عارضههای کارستی، اجزای تشکیلدهنده آنها، ساختارها و ویژگیهای فیزیکی آنها، تاریخ غارها، جانداران درون و نزدیک غار، و روندهایی که باعث این موارد میشود میپردازد.
مطالعه تغییرات در شکل غارها در طی زمان غارریختشناسی speleomorphology و روند تشکیل غارها را غارزایی speleogenesis میگویند.
غارشناسی یک حوزه علمی چندرشتهای است که دانشهای حوزههای شیمی، زیستشناسی، فیزیک، هواشناسی، و نقشهبرداری را ترکیب کرده و از این طریق تصویری از غارها و سامانههای متغیر و پیچیده آنها بهدست میدهد.
گاه از اصطلاح غارشناسی برای اشاره به فعالیتهای شناسایی نقاط نامشخص غارها توسط غارنوردان نیز استفاده میشود.
غارهای طبیعی در اثر عوامل مختلفی چون نفوذ آب در طبقات آهکی، وقوع زمین لرزه یا چین خوردگی زمین، اثر آبشارها و امواج دریا، وجود آتشفشان یا گدازههای حاصل از آن و انواع غارهای بادی و یخی به وجود میآید. غارهای طبیعی بیشتر در اثر نفوذ آب در طبقات آهکی به وجود میآیند و به فراوانی در دنیا یافت میشوند. تعداد اندکی از آنها در سنگهای گرانیتی، آتشفشانی یا سنگهای شنی وجود دارند.[1]
به تمام سنگهایی که بعد از تشکیل فضای غار بر اثر چکیدن آبهای فرورو در کف و دیوارههای غار به وجود میآید غارسنگ speleothem میگویند که معروفترین آنها چکنده (استالاکتیت) و چکیده (استالاگمیت) هستند.