ماکسیم گورکی
نویسنده روسی / From Wikipedia, the free encyclopedia
آلکسی ماکسیموویچ پشکُف (به روسی: Алексе́й Макси́мович Пешко́в) (۲۸ مارس ۱۸۶۸ – ۱۸ ژوئن ۱۹۳۶) که با نام ماکسیم گورکی شناخته میشود، نویسنده و فعال سیاسی اهل روسیه بود.[1] او پنج بار نامزد دریافت جایزهٔ نوبل ادبیات شد.[2] او از بنیانگذاران سبک ادبی واقعگرایی سوسیالیستی است.[نیازمند منبع]
ماکسیم گورکی | |
---|---|
زاده | آلکسی ماکسیموویچ پشکُف ۲۸ مارس [سبک قدیمی: ۱۶ مارس] ۱۸۶۸ نیژنی نووگورود، امپراتوری روسیه |
درگذشته | ۱۸ ژوئن ۱۹۳۶ (۶۸ سال) استان مسکو، شوروی |
پیشه |
|
دوره | ۱۸۹۲–۱۹۳۶ |
ماکسیم پیش از موفقیت در حرفهٔ نویسندگی به مدت پانزده سال به اقصی نقاط امپراتوری روسیه مسافرت و چندین بار شغل عوض کرد. اثرات این تجربیات بعدها در نوشتههای او مشهود بودند. معروفترین آثار گورکی عبارتاند از: در اعماق، مادر، بیست وشش مرد و یک دختر، آوای مرغ طوفان و دوران کودکی. او با دو نویسندهٔ معروف روسی لئو تولستوی و آنتون چخوف در ارتباط بود و در خاطراتش به آنها اشاره کردهاست.
گورکی عضو فعال جنبش سوسیالدموکرات مارکسیستی بود و علناً با حکومت تزار مخالفت میکرد. برای مدتی نیز با ولادیمیر لنین و الکساندر بوگدانف از شاخهٔ بلشویکی حزب همراه بود ولی بعدها به منتقد تند لنین تبدیل شد و او را شخصی توصیف نمود، بیش از حد جاهطلب، بیرحم و تشنهٔ قدرت که هیچ مخالفتی را برنمیتابید. گورکی بخش عمدهای از عمرش را هم در دوران تزاری و هم بعدها در دوران شوروی، در تبعید خارج از روسیه گذراند. در ۱۹۳۲ او با دعوت شخص استالین به اتحاد جماهیر شوروی بازگشت و در ژوئن ۱۹۳۶ در آنجا درگذشت.