موجگرفتگی
From Wikipedia, the free encyclopedia
موجگرفتگی، (به انگلیسی: Shell shock) اصطلاحی است که حین جنگ جهانی اول، توسط پزشک و روانشناس بریتانیایی، چارلز ساموئل مایرز، برای توصیف نوعی اختلال استرس پس از سانحه که بسیاری از سربازان در طول جنگ به آن مبتلا شده بودند (قبل از PTSD) ابداع شد. ترجمه حرف به حرف این عبارت، «شوک پوکه گلوله توپ» است؛ اما مقصود این اصطلاح، توصیف نوع خاصی از اختلال اضطراب پس از سانحه بودهاست[1] که در طول جنگ جهانی اول، در بسیاری از سربازان درگیر جنگ، مشاهده شده بود.
موجگرفتگی، واکنشی است به یک وضعیت بحرانی مانند بمباران یا درگیری شدید که باعث درماندگی میشود و به شکلهای مختلف از جمله وحشت و ترس، فرار، یا ناتوانی در استدلال، خواب، راه رفتن یا صحبت کردن ظاهر میشود.[2]
یک سرباز عوارض ظاهری موج گرفتگی را به نمایش گذاشتهاست. | |
---|---|
مربوط به صدمات روانی ناشی از جنگ | |
در طول جنگ، مفهوم موجگرفتگی به درستی تعریف نشده بود. موارد موجگرفتگی را میتوان به عنوان یک آسیب جسمی یا روانی یا به سادگی به عنوان فقدان فیبر اخلاقی تفسیر کرد. اصطلاح موجگرفتگی هنوز توسط وزارت امور کهنهسربازان ایالات متحده برای توصیف بخشهای خاصی از PTSD استفاده میشود، اما بیشتر در حافظه باقی ماندهاست و اغلب به عنوان آسیبدیدگی امضای جنگ شناخته میشود.
حین جنگ جهانی دوم و پس از آن، تشخیص موجگرفتگی با واکنش استرس رزمی جایگزین شد، پاسخی مشابه اما غیر یکسان به آسیبهای ناشی از جنگ و بمباران.