مونجامیونگ

پادشاه مونجامیونگ(هانگول:문자명) با زادنام نائون(هانگول:나운)، (سلطنت ۴۹۲ م تا ۵۱۹ م) بیست و یکمین پادشاه گوگوریو شمالی‌ترین امپراتوری از میان سه پادشاهی کره بود. او توانست در نبرد با ارتش بکجه حدود افراد بیشماری از مرد و زن را اسیر کند روابط دیپلماتیک گوگوریو و سلسله‌های چینی گوگوریو روابط دیپلماتیک خود را با سلسله‌های وی شمالی چی جنوبی، حفظ کند پادشاه چین به گوگوریو اجازه مردمان چادرنشین شرق ضمیمه خود کند.

مونجا‌میونگ
ته‌وانگ
آرامگاه پادشاه مونجا‌میونگ
پادشاه گوگوریو
سلطنت	ژانویه ۴۹۲ - ۵۱۹ میلادی
تاج‌گذاری	ژانویه ۴۹۲ میلادی
پیشین	جانگسو
جانشین	آنجانگ
زاده	نائون نامشخص پیونگ‌یانگ سونگ
درگذشته	۵۱۹ میلادی پیونگ‌یانگ سونگ
آرامگاه	آرمگاه پادشاه جومونگ (احتمالی)
فرزند(ان)	هیونگ‌آن بویون
نام سلطنت میونگ‌چیهو ته‌وانگ نام پسامرگ مونجا‌میونگ ته‌وانگ
خاندان	گو
دودمان	گوگوریو
پدر	گوجودا
پیشه	پادشاه

سه پادشاهی
۱- پادشاهی شیلا ۵۷ پ.م. — ۹۳۵ م. ۲- امپراتوری گوگوریو ۳۷ پ.م. — ۶۶۸ م. ۳- پادشاهی بکجه ۱۸ پ.م. — ۶۶۰ م.

حکومت

در سال ۴۷۲، گوگوریو پایتخت خود را از منطقه اطراف جیان مدرن در امتداد رودخانه یالو بالایی به پیونگ‌یانگ (پایتخت مدرن کره شمالی) منتقل کرده بود. این حرکت در شرایط تشدید رقابت با دو پادشاهی دیگر از سه پادشاهی، شیلا و بکجه متحد آن زمان انجام شد.

با حفظ موفقیت دیپلماسی از راه دور جانگسو، مونجا‌میونگ روابط نزدیکی با سلسله های چینی، به ویژه شمال وی، چی جنوبی و لیانگ برقرار کرد. اگرچه شمال وی چندین جنگ را با همسایه شمالی خود، رورانز و سونگ پشت سر گذاشت، اما در نهایت حملات بعدی سانگ را مختل کرد، که منجر به تغییر سلسله لیانگ شد. به دلیل تغییر قدرت، گوگوریو روابط دیپلماتیک را با لیانگ نیز آغاز کرد: کتاب چی می گوید که این عنوان به پادشاه گوگوریو اعطا شده است، که به این معنی است که روابط دوجانبه بین این دو محقق شد. به طور همزمان، مونجا‌میونگ به تثبیت اشغال شبه جزیره لیادونگ بر اساس روابط دوستانه با وی شمالی ادامه داد.

از نظر روابط بین کره‌ای، تاریخ کره قرن دوازدهم، سامگوک ساگی، نقل می‌کند که بقایای پادشاهی بویو در سال ۴۹۴ پس از شکستشان از مردم کوچ‌نشین مالگال، به گوگوریو تسلیم شدند. پس از اشغال بویوی شرقی در سلطنت گوآنگ‌گائتو بزرگ، سرانجام گوگوریو تمام منطقه بویو (هاربین فعلی) را به انقیاد رساند. در این میان، اتحاد بکجه و شیلا با خدمت به یکدیگر در میدان های جنگ با گوگوریو، روابط خود را تقویت کرد. بکجه با تلاش‌های مستمر خود در زمان پادشاه موریونگ سعی در حمله به مرز شمالی خود با گوگوریو به ویژه در سال ۵۰۵ داشت و بیش از ۳٫۰۰۰ سرباز را بسیج کرد. سوابق کره‌ای همچنین چندین بار به اقدامات تحریک‌آمیز بکجه اشاره می‌کنند که به ضدحمله مونجامیونگ در سال ۵۰۶ اشاره می‌کند، اما به دلیل قحطی‌های سخت، بدون ثمره مشخص شکست خورد.

بودیسم در گوگوریو پس از پذیرش در پادشاهی در زمان سلطنت سوسوریم، شتاب مستمر خود را به دست آورد. همانطور که پدربزرگ‌هایش این کار را کردند، مونجا‌میونگ نیز گسترش و توزیع بودیسم را، به‌ویژه از طریق لیانگ و وی، تقویت کرد. گفته می‌شود که در زمان سلطنت او، نه راهب ابتدا به وی شمالی فرستاده شدند تا در کتاب‌های بودایی و دیگران تحقیق کنند. در سال هفتم (۴۹۸)، او معبد بودایی گومگانگسا را ساخت.

مرگ

در سال ۵۱۹ میلادی او به دلایل نامعلومی مرد اما در کتابچه سنگی سامگوک ساگی آمده‌است او در جنگ با بکجه کشته شده‌است.

بعد از او پسرش آنجانگ به پادشاهی رسید.

منابع

• ویکی‌پدیای انگلیسی