نظریه مقدار حدی
نظریه / From Wikipedia, the free encyclopedia
نظریه مقدار حدی یا آنالیز مقدار حدی (به انگلیسی: Extreme Value Theory/Analysis) شاخه ای از علوم آماری است که برای پیشبینی اتفاقات نادر و غیرطبیعی یک توزیع آماری مورد استفاده قرار میگیرد. این نظریه ابتدا در اوایل قرن بیستم توسط دو آماردان بریتانیایی به نامهای لیونارد تیپت و رانلد فیشر پایهگذاری شد و در سالهای بعد از آن توسط تعدادی دیگر از دانشمندان از جمله امیل گامبل، ریاضیدان آلمانی، سازماندهی بیشتری پیدا کرد.[1] درون مایه این نظریه تا حدودی در نقطه مقابل آمار کلاسیک قرار دارد. در آمار کلاسیک تمرکز بر روی میانگین فرآیندهای تصادفی میباشد در حالی که نظریه مقدار حدی اتفاقات نادر و پیشبینی نشده را مورد بررسی قرار میدهد. امروزه نظریه مقدار حدی کاربردهای بسیار متنوعی دارد.