ویلیام اسپیرز بروس
کاشف بریتانیایی / From Wikipedia, the free encyclopedia
ویلیام اسپیرز بروس FRSE (William Speirs Bruce) (۱ اوت ۱۸۶۷–۲۸ اکتبر ۱۹۲۱) طبیعتگرا، دانشمند و قطبشناس و اقیانوسشناس بریتانیایی بود که گروه اعزامی ملی قطب جنوب اسکاتلند را (SNAE، ۴–۱۹۰۲)، به جزایر اورکنی جنوبی و دریای ودل، سازماندهی و رهبری کرد. از جمله دستاوردهای دیگر این گروه اعزامی این بود که اولین ایستگاه دائمی هواشناسی را در جنوبگان تأسیس کرد. بروس بعداً آزمایشگاه اقیانوسشناسی اسکاتلند را در ادینبورگ تأسیس کرد، اما برنامههای او برای راهپیمایی میان قارهٔ قطبی از طریق قطب جنوب به دلیل عدم حمایت عمومی و مالی، رها شد.
ویلیام اسپیرز بروس | |
---|---|
زادهٔ | ۱ اوت ۱۸۶۷ لندن، انگلستان |
درگذشت | ۲۸ اکتبر ۱۹۲۱ (۵۴ سال) ادینبرا، اسکاتلند |
آرامگاه | خاکسترها در جنوب اقیانوس اطلس، در سواحل جنوبی جورجیای جنوبی پراکنده شدند |
ملیت | بریتانیایی |
شهروندی | پادشاهی متحده |
تحصیلات | مدرسه شهرستان نورفولک، دانشگاه ادینبرو |
پیشه | طبیعتگرا، دانشمند قطب و کاوشگر |
همسر(ها) | Jessie Bruce, née Mackenzie |
فرزندان | Eillium Alastair Bruce and Sheila Mackenzie Bruce |
والدین | Samuel Noble Bruce and Mary Bruce, née Lloyd |
در ۱۸۹۲ بروس تحصیل پزشکی خود را در دانشگاه ادینبورگ رها کرد و به عنوان دستیار علمی به گروه اعزامی داندی وایلینگ به سمت قطب جنوب پیوست. پس از آن سفرهای شمالگان به نوایا زملیا، اسپیتسبرگن و سرزمین فرانتس جوزف انجام شد. در ۱۸۹۹ بروس باتجربهترین دانشمند قطبی بریتانیا در آن زمان برای پُستی در گروه اکتشافی رابرت فالکون اسکات درخواست داد، اما تأخیر در این انتصاب و درگیری با رئیس انجمن جغرافیایی سلطنتی (RGS) سر کلمنتز مارکهام، در عوض او را به سازماندهی گروه اعزامی خود سوق داد و دشمنی دائمی تشکیلات جغرافیایی در لندن را برای او به ارمغان آورد. اگرچه بروس جوایز مختلفی را برای کارهای قطبی خود دریافت کرد، از جمله دکترای افتخاری از دانشگاه آبردین، اما نه او و نه هیچیک از همکارانش در گروه اعزامی ملی قطب جنوب اسکاتلند، توسط انجمن جغرافیایی سلطنتی برای مدال معتبر قطبی توصیه نشدند.
میان سالهای ۱۹۰۷ و ۱۹۲۰، بروس سفرهای زیادی برای اهداف علمی و اهداف تجاری، به مناطق قطب شمال انجام داد. شکست او در بهدست آوردن هر گونه سرمایهگذاری بزرگ اکتشافی پس از گروه اعزامی ملی قطب جنوب اسکاتلند، معمولاً به فقدان مهارتهای روابط عمومی، دشمنان قدرتمند و ملیگرایی اسکاتلندی او نسبت داده میشود. در ۱۹۱۹ سلامتی او رو به افول رفت و قبل از مرگش در ۱۹۲۱، چندین بار بستری شدن در بیمارستان را تجربه کرد که پس از آن تقریباً به کلی فراموش شد. در سالهای اخیر، پس از صدمین سالگرد سفر اکتشافی اسکاتلند، تلاشهایی برای شناخت کاملتر نقش او در تاریخ اکتشافات علمی قطبی صورت گرفتهاست.