پستامپرسیونیسم
From Wikipedia, the free encyclopedia
پُستامپرسیونیسم یا پساامپرسیونیسم یا پسادریافتگری (به فرانسوی: Postimpressionnisme) جنبش هنری گستردهای بود شامل مجموعهای از گروهها و سبکهایی که یا در امتداد امپرسیونیسم یا بهعنوان واکنشی در برابر آن، بهوجود آمده بودند. این اصطلاح معرف سبک معینی از هنر نیست و بیشتر شیوه های مختلفی را شامل میشود که به سبب اهمیت به صراحت فرم و استحکام ساختار و یا تاکید بر بیان درونی به کمک رنگ از سبک امپرسیونیسم فراتر رفتهاند.[1] نبیها، ترکیبگری، مجزاگری و نئوامپرسیونیسم از جمله گروهها و سبکهای این جنبش میباشند.
اصطلاح پستامپرسیونیست نخستین بار توسط راجر فرای نقاش و منتقد بریتانیایی در عنوان نمایشگاهی بهکار گرفته شد که در سالهای ۱۹۱۰ و ۱۹۱۱ در نگارخانه گرافتن لندن برگزار شد و راجر فرای آن را «مانه و پستامپرسیونیستها» نامید.
پل سزان، ونسان ونگوگ و پل گوگن از برجستهترین هنرمندان این جنبش میباشند.[2] امیل برنار، هانری روسو، تولوز لوترک، ژرژ سورا و پل سینیاک از دیگر نقاشان پستامپرسیونیسم میباشند. این هنرمندان در فاصله زمانی ۱۸۸۰ تا ۱۹۰۵ در این جنبش فعالیت داشتند. هنرمندان این سبک از مفاهیم سمبولیک برای نشان دادن احساسات خود استفاده میکردند