From Wikipedia, the free encyclopedia
اصطلاح کارت دیجیتال [1] می تواند به یک آیتم فیزیکی، مانند کارت حافظه روی دوربین، [2] [3] یا، به طور فزاینده ای از سال 2017، به محتوای دیجیتالی که به عنوان کارت مجازی یا کارت ابری میزبانی می شود، اشاره کند. نمایش مجازی دیجیتال یک کارت فیزیکی آنها یک هدف مشترک دارند: مدیریت هویت ، کارت اعتباری یا کارت بدهی . یک کارت دیجیتال غیر فیزیکی، برخلاف کارت نوار مغناطیسی ، می تواند هر نوع کارتی را تقلید کند. [4] سایر کاربردهای رایج عبارتند از کارت وفاداری و کارت بیمه درمانی . گواهینامه رانندگی فیزیکی و کارت تامین اجتماعی هنوز توسط برخی از سازمان های دولتی الزامی است. [1]
یک تلفن هوشمند یا ساعت هوشمند می تواند محتوای صادر کننده کارت را ذخیره کند. پیشنهادات تخفیف و به روز رسانی اخبار را می توان به صورت بی سیم، از طریق اینترنت مخابره کرد . [5]
ضبط مغناطیسی روی نوار و سیم فولادی توسط والدمار پولسن در دانمارک در حدود سال 1900 برای ضبط صدا اختراع شد. [6] در دهه 1950، ضبط مغناطیسی داده های کامپیوتری دیجیتال بر روی نوار پلاستیکی پوشش داده شده با اکسید آهن اختراع شد. در سال 1960، آیبیام تحت قراردادی با دولت ایالات متحده برای یک سیستم امنیتی از ایده نوار مغناطیسی برای ایجاد روشی قابل اعتماد برای ایمنسازی نوارهای مغناطیسی روی کارتنقدی استفاده کرد، [7] تعدادی از استانداردهای سازمان بین المللی استاندارد، ISO/IEC 7810 ، ISO/IEC 7811 ، ISO/IEC 7812 ، ISO/IEC 7813 ، ISO 8583 و ISO/IEC 4909 ، اکنون ویژگی های فیزیکی کارت را از جمله اندازه، تعریف می کنند. انعطافپذیری، موقعیت نوار مغناطیسی ، ویژگیهای مغناطیسی و قالبهای داده. آنها همچنین استانداردهایی را برای کارت های مالی از جمله تخصیص محدوده شماره کارت به موسسات مختلف صادر کننده کارت ارائه می کنند.
در سال 1960، آیبیام از نوار مغناطیسی برای ایجاد روشی مطمئن برای ایمنکردن نوارهای مغناطیسی روی کارتهای پلاستیکی، رایجترین روش شناسایی و پرداخت تا به امروز، استفاده کرد. همانطور که پیشرفت تکنولوژی در قالب تلفن های هوشمند ، گوشی های دستی و ساعت های هوشمند که بسیار با قابلیت هستند و همیشه همراه افراد می باشند، اصطلاح "کارت دیجیتال" معرفی شد. [1]
در 26 مه 2011، گوگل نسخه خود را از یک کیف پول Google با میزبانی ابری منتشر کرد که حاوی کارتهای دیجیتال است - کارتهایی که میتوان آنها را به صورت آنلاین بدون نیاز به داشتن کارت پلاستیکی در وهله اول ایجاد کرد، اگرچه همه تجار آن در حال حاضر هم کارتهای پلاستیکی و هم کارت دیجیتال صادر میکنند. . [8] چندین شرکت صدور کارت مجازی در مناطق جغرافیایی مختلف مانند Weel در استرالیا و Privacy در ایالات متحده وجود دارد.
کارت نوار مغناطیسی نوعی کارت است که می تواند داده ها را با ذخیره آن بر روی مواد مغناطیسی متصل به کارت پلاستیکی ذخیره کند. یک دستگاه کامپیوتری می تواند محتوای کارت را به روز کند. نوار مغناطیسی با کشیدن آن از روی هد نوار خوانده می شود. کارت های نوار مغناطیسی معمولاً در کارت های اعتباری، کارتهای شناسایی و بلیط های حمل و نقل استفاده می شوند. آنها همچنین ممکن است حاوی یک برچسب شناسایی فرکانس رادیویی (RFID) ، یک دستگاه فرستنده و/یا یک ریزتراشه باشند که بیشتر برای کنترل دسترسی یا پرداخت الکترونیکی استفاده میشود.
ذخیره سازی مغناطیسی از جنگ جهانی دوم و ذخیره سازی داده های رایانه ای در دهه 1950 شناخته شده بود. [7]
در سال 1969 یکی از مهندسان IBM به نام [./Https://en.wikipedia.org/wiki/Forrest_Parry Forrest Corry Parry] این ایده را داشت که یک تکه نوار مغناطیسی را که در آن زمان وسیله ذخیره سازی غالب بود، به پایه کارت پلاستیکی بچسباند. او تلاش کرد، ام موفق نشد. نوار یا تاب می خورد و یا ویژگی های آن تحت تأثیر چسب قرار می گرفت. پس از یک روز خسته کننده در آزمایشگاه، در تلاش برای تهیه چسب مناسب، با چند تکه نوار مغناطیسی و چندین کارت پلاستیکی به خانه آمد. وقتی وارد خانه شد همسرش در حال اتو کردن لباس بود. هنگامی که او منبع ناامیدی خود را توضیح داد، یعنی ناتوانی در چسبیدن نوار به پلاستیک به نحوی که کار کند،همسرش به او پیشنهاد کرد که از اتو برای ذوب کردن نوار استفاده کند. او آن را امتحان کرد و کار کرد. [9] [10] حرارت اتو به اندازه ای زیاد بود که نوار را به کارت بچسباند.
پیشرفتهای افزایشی از سال 1969 تا 1973 باعث توسعه و فروش پیادهسازیهایی شد که به کد جهانی محصول (UPC) معروف شد. [11] [12] [13] این تلاش مهندسی منجر به تولید اولین کارت اعتباری پلاستیکی نوار مغناطیسی و کارت شناسایی توسط IBM شد که توسط بانکها، شرکتهای بیمه، بیمارستانها و بسیاری دیگر مورد استفاده قرار میگرفت. [11] [14]
مشتریان اولیه شامل بانکها، شرکتهای بیمه و بیمارستانها بودند که کارتهای پلاستیکی خام را به آیبیام ارائه کردند که با اطلاعات تماس آرمهایشان و دادههایی که قرار بود روی کارتها کدگذاری و حک شود، از پیش چاپ شده بود. [14] ساخت شامل چسباندن نوار مغناطیسی به کارت های پلاستیکی از پیش چاپ شده با استفاده از فرآیند مهر زنی داغ توسعه یافته توسط IBM بود. [15] و 1973. [16]
کار توسعه IBM که در سال 1969 آغاز شد ، هنوز به کار بیشتری نیاز داشت. مراحل مورد نیاز برای تبدیل رسانه نوار مغناطیسی به یک دستگاه قابل قبول صنعت شامل:
این مراحل ابتدا توسط جروم سویگالز از بخش سیستم های پیشرفته آی بی ام، لوس گاتوس، کالیفرنیا ، از سال 1966 تا 1975 مدیریت شد.
در بیشتر کارت های نوار مغناطیسی، نوار مغناطیسی در یک فیلم پلاستیکی مانند قرار دارد.محل نوار مغناطیسی (5.66 میلی متر) از لبه کارت قرار دارد، و عرض نوار مغناطیسی(9.52 میلی متر) میباشد و شامل سه مسیر یا ترک است که هر کدام (2.79 میلی متر) است. ترک های یک و سه معمولاً با 210 بیت در اینچ (8.27 بیت در میلی متر) ضبط می شوند، در حالی که ترک دو معمولاً دارای تراکم ضبط 75 بیت در اینچ (2.95 بیت در میلی متر) است. هر مسیر یا ترک می تواند شامل نویسه های الفبایی عددی 7 بیتی یا نویسه های عددی 5 بیتی باشد. استانداردهای Track 1 توسط صنعت خطوط هوایی (IATA) ایجاد شده است. استانداردهای Track 2 توسط صنعت بانکداری (ABA) ایجاد شد. استانداردهای Track 3 توسط صنعت پس انداز صرفه جویی ایجاد شد.
خطوط نوار مغناطیسی که از این مشخصات پیروی می کنند معمولاً توسط اکثر سخت افزارهای پایانه فروش قابل خواندن هستند، که صرفاً رایانه های همه منظوره هستند که می توانند برای انجام کارهای خاص برنامه ریزی شوند. نمونههایی از کارتهایی که از این استانداردها تبعیت میکنند عبارتند از: کارتهای خودپرداز، کارتهای بانکی (کارتهای اعتباری و نقدی از جمله ویزا و مسترکارت )، کارتهای هدیه، کارتهای وفاداری ، گواهینامههای رانندگی ، کارت تلفن، کارت عضویت، کارتهای انتقال مزایای الکترونیکی (مانند کوپن غذا )، و تقریباً هر برنامه ای که در آن اطلاعات ارزش یا امنیت روی خود کارت ذخیره نمی شود. در حال حاضر بسیاری از مراکز بازی های ویدئویی و سرگرمی از سیستم های کارت نقدی مبتنی بر کارت های نوار مغناطیسی استفاده می کنند.
شبیه سازی نوار مغناطیسی را می توان با اجرای هدهای کارت خوان مغناطیسی و فرم ویر تشخیص داد که می تواند امضای نویز مغناطیسی را که به طور دائم در تمام نوارهای مغناطیسی در طول فرآیند تولید کارت تعبیه شده است بخواند. این امضا را میتوان همراه با طرحهای رایج احراز هویت دو عاملی مورد استفاده در برنامههای ATM، نقطهفروشی بدهی/خردهفروشی و کارتهای پیشپرداخت استفاده کرد. [17]
نمونههای مقابل کارتهایی که عمداً استانداردهای ISO را نادیده میگیرند عبارتند از: کارتهای کلید هتل، بیشتر کارتهای مترو و اتوبوس، و برخی از کارتهای تلفن پیشپرداخت ملی (مانند کشور قبرس ) که در آنها موجودی مستقیماً روی نوار ذخیره و نگهداری میشود و از یک پایگاه داده از راه دور بازیابی نمیشود.
در کارت های مغناطیسی حداکثر سه مسیر وجود دارد که به نام های 1، 2 و 3 شناخته می شوند. Track 3 تقریباً توسط شبکه های بزرگ جهانی استفاده نمی شود[نیازمند منبع] ، و اغلب روی نوار مغناطیسی باریک تر، حتی به صورت فیزیکی روی کارت وجود ندارد. کارتخوان های پایانه فروش تقریباً همیشه ترک 1 یا ترک 2 و گاهی اوقات هر دو را می خوانند، در صورتی که یک ترک قابل خواندن نباشد. حداقل اطلاعات حساب دارنده کارت مورد نیاز برای تکمیل تراکنش در هر دو مسیر موجود است. تراک 1 تراکم بیت بالاتری دارد (210 بیت در اینچ در مقابل 75)، تنها ترکی است که ممکن است حاوی متن حروف الفبا باشد، و از این رو تنها ترکی است که حاوی نام دارنده کارت است.
ترک 1 با کد معروف به DEC SIXBIT به اضافه برابری فرد نوشته شده است. اطلاعات مربوط به مسیر 1 در کارت های مالی در چندین قالب موجود است: A ، که برای استفاده اختصاصی صادر کننده کارت رزرو شده است ، B ، که در زیر توضیح داده شده است ، CM ، که برای استفاده توسط کمیته فرعی ANSI X3B10 و NZ رزرو شده است. برای استفاده توسط صادرکنندگان کارت در دسترس است:
فرمت B:
این قالب توسط صنعت بانکداری (ABA) توسعه یافته است. این تراک با یک طرح 5 بیتی (4 بیت داده + 1 برابری) نوشته شده است که به شانزده کاراکتر ممکن اجازه می دهد که شامل اعداد 0-9 به اضافه شش کاراکتر هستند. : ; < = > ?
. انتخاب شش علامت نقطه گذاری ممکن است عجیب به نظر برسد، اما در واقع شانزده کد به سادگی به محدوده ASCII 0x30 تا 0x3f نشان داده می شوند، که ده کاراکتر رقمی به اضافه آن شش نماد را تعریف می کند. فرمت داده ها به شرح زیر است:
مقادیر کد خدمات رایج در کارت های مالی:
رقم اول
رقم دوم
رقم سوم
داده های زیر در مسیر 2 ذخیره می شود:
داده های زیر در مسیر 3 ذخیره می شود:
کارت های هوشمند نسل جدیدتری از کارت ها هستند که دارای مدار مجتمع هستند. برخی از کارتهای هوشمند دارای کنتاکتهای فلزی برای اتصال الکتریکی کارت به خواننده هستند و کارتهای بدون تماس از میدان مغناطیسی یا فرکانس رادیویی ( RFID ) برای خواندن مجاورت استفاده میکنند.
کارتهای هوشمند ترکیبی علاوه بر تراشه، دارای یک نوار مغناطیسی نیز هستند که معمولاً در کارتهای پرداخت یافت میشود، به طوری که کارتها با پایانههای پرداختی که فاقد کارتخوان هوشمند هستند نیز سازگار هستند.
کارت هایی با هر سه ویژگی: نوار مغناطیسی، تراشه کارت هوشمند و تراشه RFID نیز رایج می شوند زیرا فعالیت های بیشتر مستلزم استفاده از چنین کارت هایی است. [18]
در طول DEF CON 24، وستون هکر کلیدهای هتل هک و سیستم های فروش را ارائه کرد. در این سخنرانی، هکر نحوه عملکرد کارتهای نوار مغناطیسی و استفاده از نرمافزار جعل، [19] و یک آردوینو برای دسترسی مدیریتی از کلیدهای هتل، از طریق کارکنان خدماتی که از کنار او عبور میکنند، توضیح داد. هکر ادعا میکند که از کلیدهای مدیریتی سیستمهای POS در سیستمهای دیگر استفاده کرده است، و به طور موثر دسترسی به هر سیستمی را با یک نوار مغناطیسی خوان فراهم میکند و دسترسی برای اجرای دستورات ممتاز را فراهم میکند.[نیازمند منبع]
شناسایی با کارت دیجیتال معمولاً به چند روش انجام می شود:
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.