کاربر:Sepehr Pourkhavari/تبلور مجدد پویا
From Wikipedia, the free encyclopedia
تبلور مجدد پویا (DRX) نوعی فرایند تبلور مجدد است که در زمینههای متالورژی و زمینشناسی یافت میشود. در تبلور مجدد پویا، بر خلاف تبلور مجدد استاتیک، هستهزایی و رشد دانههای جدید در طول تغییر شکل به عنوان بخشی از عملیات حرارتی جداگانه رخ میدهد. کاهش اندازه دانه خطر لغزش مرز دانه در دماهای بالا را افزایش میدهد، در حالی که تحرک نابجایی درون ماده را کاهش میدهد. دانههای جدید فشار کمتری دارند و باعث کاهش سخت شدن یک ماده میشوند. تبلور مجدد پویا امکان تغییر اندازه و جهتگیری جدید دانهها را فراهم میکند که میتواند از انتشار ترک جلوگیری کند. به جای اینکه کرنش باعث شکستگی مواد شود، میتواند باعث رشد یک دانه جدید شود و اتمهای دانههای همسایه که از قبل موجود هستند را مصرف کند. پس از تبلور مجدد پویا، شکلپذیری مواد افزایش مییابد.[1]
در منحنی تنش-کرنش، شروع تبلور مجدد پیوسته را میتوان به دلیل اثر نرمکنندگی تبلور مجدد با یک اوج مشخص در جریان تنش در دادههای کار گرمی تشخیص داد. با این حال، همه مواد هنگام آزمایش در شرایط کار گرمی، قلههای کاملاً مشخصی را نشان نمیدهند. شروع DRX همچنین از نقطه عطف در نمودارهای نرخ کرنش سختی در برابر تنش قابل تشخیص است. ثابت شدهاست زمانی که نمیتوان بهطور واضح از شکل منحنی جریان وقوع DRX را تعیین کرد، از این تکنیک میتوان برای تعیین وقوع آن استفاده کرد.
اگر نوسانات تنش قبل از رسیدن به حالت پایدار ظاهر شود، چندین چرخه تبلور مجدد و رشد دانه رخ میدهد و گفته میشود که رفتار تنش از نوع چرخه ای یا چند قله ای است. رفتار خاص تنش قبل از رسیدن به حالت پایدار به اندازه دانه اولیه، دما و نرخ کرنش بستگی دارد.
تبلور مجدد پویا میتواند به اشکال گوناگون رخ دهد، از جمله:
- تبلور مجدد دینامیکی هندسی
- تبلور مجدد دینامیکی ناپیوسته
- تبلور مجدد دینامیکی پیوسته
تبلور مجدد پویا به سرعت ایجاد نابجایی و حرکت بستگی دارد. همچنین به نرخ بازیابی (میزان از بین رفتن نابجاییها) نیز بستگی دارد. تأثیر متقابل بین کارسختی و بازیابی پویا ساختار دانه را تعیین میکند. این تأثیر همچنین حساسیت دانهها به انواع مختلف تبلور مجدد دینامیکی را تعیین میکند.[1] صرف نظر از مکانیسم، برای اینکه تبلور دینامیکی رخ دهد، ماده باید تغییر شکل بحرانی را تجربه کرده باشد. اندازه دانه نهایی با افزایش تنش افزایش مییابد. برای دستیابی به ساختارهای بسیار ریزدانه، تنشها باید زیاد باشند.[2]
برخی از نویسندگان از اصطلاح «پسا دینامیک» یا «متادینامیک» برای توصیف تبلور مجدد استفاده کردهاند که در طول فاز خنککننده یک فرایند کار گرم یا بین گذرهای متوالی رخ میدهد. این امر بر این واقعیت تأکید میکند که تبلور مجدد مستقیماً با فرایند مورد نظر مرتبط است، در حالی که اذعان میکند که هیچ تغییر شکل همزمانی وجود ندارد.