کراکینگ کاتالیزوری سیال بستر
From Wikipedia, the free encyclopedia
کراکینگ کاتالیزوری سیال بستر(به انگلیسی: Fluid catalytic cracking) یکی از مهمترین واحدها و فرآیندهای تبدیل کاتالیستی در جهان محسوب میشود که مواد سنگین و کم ارزش نفتی را به مواد سبکتر و با ارزش تر تبدیل میکند. امروزه به دلیل افزایش مصرف سوخت در جهان و نیاز به تبدیل مواد سنگین به مواد سوختی سبک نیاز به این فرایند بیش از پیش احساس میشود. از میان سه نوع واحد شکست کاتالیستی (بستر ثابت، بستر متحرک، بسترسیال) تکنولوژیهای مبتنی بر بستر سیال از لحاظ عملیاتی پیچیدهتر و از مزایای ویژه نسبت به به روشهای بستر ثابت و بستر متحرک برخوردار است. از مزایای روش بستر سیال نسبت به روش بستر ثابت میتوان به موارد زیر اشاره کرد.
- فعالیت یکنواخت کاتالیستها و مداوم بودن عملیات احیاء
- تولید گرمای لازم برای واکنش هیدروکراکینگ بوسیلهٔ احتراق کک در قسمت محفظه احیاء
- تجهیزات سیالات ساده با تعداد کمی از اجزای متحرک و کنترل مداوم جریان کاتالیست
![]() | برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/25/Fluid_Catalytic_Cracker.gif/250px-Fluid_Catalytic_Cracker.gif)
از زمان تأسیس اولین واحد تجاری FCC این فناوری به عنوان رایجترین تکنولوژی جهت شکست مولکولهای سنگین نفتی و تولید محصولات با ارزش در پالایشگاههای دنیا به طور گسترده مورد استفاده قرار دارد.
در این فرایند برشهای سنگین در مجاورت کاتالیست به محصولات سبک و کک تبدیل میشود که کک موجود بر سطح کاتالیست رسوب کرده و در قسمت احیا سوزانده میشودو بخشی از انرژی مورد نیاز فرایند را تأمین میکند. در فرایند FCC علاوه بر بنزین محصولات دیگری نظیر گازهای سبک متان و اتان و همچنین ترکیباتی به سنگینی ماده اولیه پدید میآید که میزان تولید هر یک از این محصولات تا حدی بستگی به شرایط عملیاتی دارد (خصوصا درصد تبدیل خوراک) اگر این واحد در درصدهای تبدیل کمکار کند محصولات اصلی آن سوخت دیزل، در درصدهای تبدیل متوسط محصول اصلی آن بنزین و در درصدهای تبدیل بالا محصول اصلی آن گازهای الفینی سبک خواهد بود.