کمونیسم کارگری
From Wikipedia, the free encyclopedia
کمونیسم کارگری جنبشی است سیاسی که به این نام در دهههای هشتاد و نود میلادی توسط منصور حکمت، تئوریسین و مبارز کمونیست ایرانی مطرح شد.
حکمت، این جنبش را مکتبی جدید نمیدانست، بلکه آن را همان مکتب کارل مارکس، فردریک انگلس و ولادیمیر لنین میپنداشت. منتها از جهت که در قرن بیستم جنبشهای به زعم او بورژوایی و غیرکارگری به نام کمونیست معروف شده بودند او نام «کارگری» را در تمایز جنبش خود از این جنبشها انتخاب کرد. کمونیسم کارگری در عین حال مبنای یک نقد همهجانبه به پراتیک حزب کمونیست ایران بود و متون اصلی آن توسط منصور حکمت، ایرج آذرین و رضا مقدم نوشته شدند.
او بر این اساس «کانون کمونیسم کارگری» و سپس «فراکسیون کمونیسم کارگری» را در حزب کمونیست ایران که خود از بنیانگذارانش بود تشکیل داد و پس از مدتی به همراه بسیاری از کادرها و فعالان حکا از این حزب جدا شد و حزب کمونیست کارگری ایران (حککا) را بنیان گذاشت.
پس از فوت او حزب کمونیست کارگری ایران (حککا) به حیات خود ادامه داد اما از همان ابتدای فوت او اختلافاتی در رهبری آن شکل گرفت.
این اختلافات که برسر مفاهیم کلیدی چون انقلاب و سوسیالیسم درگرفته بود نهایتاً در اوت ۲۰۰۴ منجر به جدایی بیش از نیمی از کمیتهٔ مرکزی این حزب (و اکثریت کمیتهٔ کردستان) تحت رهبری فکری کورش مدرسیکه خود از بنیانگذاران حککا بود شد. منشعبین از این حزب خود را حزب کمونیست کارگری ایران-حکمتیست نامگذاری کردند و ادعا کردند که ادامه دهندهٔ واقعی کمونیسم کارگری و خط منصور حکمت هستند. این ادعا متعاقباً از سوی حزب کمونیست کارگری رد شدهاست. رهبری کنونی حککا، حزب تازه تأسیس حکمتیست را انشعابی راست از خود و گاهی «آنتی حکمتیست» دانستهاست.
پس از مدتی اختلافات جدیدی در حزب کمونیست کارگری ایران به وجود آمد که حاصلش ابتدا تشکیل «فراکسیون اتحاد کمونیسم کارگری» و سپس انشعاب و تشکیل «حزب اتحاد کمونیسم کارگری» بود. علی جوادی و آذر ماجدی از رهبران فراکسیون و حزب جدید بودند.
در پاییز ۲۰۱۲ (میلادی) حزب اتحاد کمونیسم کارگری رسماً به حزب کمونیست کارگری ایران-حکمتیست پیوست و در این حزب ادغام شد.
همچنین در صحنهٔ سیاست عراق دو حزب یعنی حزب کمونیست کارگری عراق و حزب کمونیست کارگری چپ عراق (حزبی که در جریان اختلافات در حککا در سال ۲۰۰۴ از حزب کمونیست کارگری عراق منشعب شد) این ادعا را دارند.