گیرنده سروتونین
From Wikipedia, the free encyclopedia
گیرندههای سروتونین (انگلیسی: 5-HT receptors) یا گیرندههای ۵-هیدروکسیتریپتامین به گروهی از گیرندههای جفتشونده با پروتئین جی و کانالهای یونی دریچه-لیگاندی گفته میشود که در دستگاه عصبی مرکزی و دستگاه عصبی پیرامونی یافت میشوند.[1][2][3] این گیرندهها هر دو نوع پیامرسانی عصبیِ تحریکی و مهاری را واسطهگری میکنند. گیرندههای سروتونین، توسط پیامرسانِ عصبیِ «سروتونین» فعال میشوند که لیگاند طبیعی آن محسوب میشوند.
گیرندههای سروتونین رهاسازی بسیاری از پیامرسانها مانندِ اسید گلوتامیک، گاما آمینوبوتیریک اسید، دوپامین، آدرنالین/نوراپینفرین، استیلکولین و همچنین بسیاری از هورمونها نظیرِ اکسیتوسین، پرولاکتین، وازوپرسین، کورتیزول، آدرنوکورتیکوتروپین و ماده P را تنظیم میکند. گیرندههای سروتونین در برخی فرایندهای عصبی و زیستی نیز نظیر پرخاشگری، اضطراب، اشتها، شناخت، یادگیری، حافظه، خلق، حالت تهوع، خواب و تنظیم دمایی نقش دارند. این گیرندهها از اهداف داروهای پزشکی و داروهای تفننی روانگردان، از جمله داروهای ضدافسردگی، داروهای ضدروانپریشی، داروهای ضد تهوع، داروهای محرک دستگاه گوارش، داروهای توهمزا، داروی ضدمیگرن و امپاتوژن-انتاکتوژن است.[4]
گیرندههای سروتونین در تمامی جانوران یافت میشود و حتی به نظر میرسد که طول عمر و روند پیری را در کرمهای لولهای اِلِـگانس کنترل میکنند.[5][6]