آدم و حوا

آدم و حوا، بر حسب اسطوره آفرینش ادیان ابراهیمی،^[۱]^[۲] نخستین مرد و زن بودند؛ که طبق سفر پیدایش در کتاب مقدس توسط یهوه آفریده شدند تا نگهبان باغ عدن باشند، ولی از درخت میوهٔ معرفت خوردند و بینا شدند. خدا که می‌ترسید از میوه درخت حیات هم بخورند و جاویدان شود، آنان را به زمین فرستاد. این داستان در قرآن نیز روایت شده‌است. قصهٔ آدم و حوا در مرکزیت این اعتقاد است که خداوند انسان را در باغ عدن آفرید تا زندگی کنند، اگر چه آن‌ها را از آن مقام سقوط داد و جهان حاضر پر از درد و رنج و بی عدالتی شکل گرفت. این پایه و اساس این باور است که بشریت در اصل یک خانواده است، و همه از یک جفت از اجداد اصلی ریشه گرفته‌اند.^[۳] همچنین این اسطوره، عمده اساس باورهای مهم در کتاب مقدس مسیحیت برای آموزه‌های سقوط انسان و گناه نخستین را فراهم می‌کند، اگر چه به‌طور کلی یهودیت و اسلام در این مورد با مسیحیت اتفاق نظر ندارند.^[۴]^[۵]^[۶]

نقاشی هبوط انسان اثر پیتر پل روبنس

این داستان در روایات ابراهیمی بعدی زیر بسط و جزئیات مفصلی رفت، و به‌طور جامعی توسط پژوهشگران امروزی کتاب مقدس تجزیه و تحلیل شده‌است. تفسیرها و اعتقادات در ارتباط با آدم و حوا و داستانی که بر محور آنان می‌چرخد، در میان فِرَق و ادیان مختلف متنوع است؛ برای مثال، نسخه اسلامی داستان، این را در نظر دارد که آدم و حوا متساویاً مسئول گناهان بادسری یا تکبرشان بودند، به جای این که حوا اولین کسی باشد که بی‌ایمانی [یا پیمان‌شکنی] کرده باشد. داستان آدم و حوا اغلب در هنر به تصویر کشیده می‌شود، و تأثیری مهم در ادبیات و شعر داشته‌است. داستان هبوط آدم، اغلب به عنوان این که یک تمثیل است، درک می‌شود.

هیچ مدرکی مبنی بر اینکه آدم و حوا هیچ وقت واقعاً وجود داشته‌اند موجود نیست، و وجود واقعیشان با ژنتیک فرگشتی انسان در تضاد است. با این حال، در برخی کشورها مغایرت بزرگی بین اتفاق نظر علمی و نظر عامه وجود دارد؛ نظرسنجی‌ای در ۲۰۱۴ میلادی گزارش می‌کند که ۵۶٪ آمریکایی‌ها اعتقاد دارند که «آدم و حوا اشخاص واقعی بوده‌اند»، و ۴۴٪ چنین چیزی را با قاطعیت قوی یا مطلق باور دارند.^[۷]