عربی نوین معیار

عربی نوین معیار (عربی: اللغة العربية الفصحى 'شیواترین زبان عربی')، عربی معیار یا عربی ادبی، نوع معیار و ادبی زبان عربی است که در نوشتار و در بیشتر مکالمات در سراسر جهان عرب برای آسان کردن معاشرات و ارتباطات به کار می‌رود. این زبان همچنین به‌عنوان یک زبان چندقطبی در نظر گرفته می‌شود.

عربی نوین معیار
العربیة الفصحی، عربی فصیح[note ۱]
العربیة در نوشتار عربی (خط نسخ)
بیان	/al ʕaraˈbijja lˈfusˤħa:/, انواع را ببینید[note ۲]
منطقه	درجه اول در اتحادیه کشورهای عرب، در خاورمیانه و شمال آفریقا؛ و در شاخ آفریقا؛ زبان مقدس اسلام
شمار گویشوران	هیچ  (بدون تاریخ)[۱] (فقط زبان دوم)[note ۳]
تبار	زبان‌های آفروآسیایی سامی سامی مرکزی عربی عربی نوین معیار
گونه‌های نخستین	عربی باستان عربی کلاسیک عربی نوین معیار
سامانه نوشتاری	الفبای عربی
وضعیت رسمی
زبان رسمی در	۲۷ دولت[۲] فهرست  عربستان سعودی  الجزایرالف  بحرین  چاد  مصر  اریترهa  عراقالف  اردن  کویت  لبنان  لیبی  موریتانی  مراکشa  عمان  فلسطین  قطر  سومالیالف  سودانالف  سوریه  تونس  امارات متحده عربی  یمن  زنگبار ( تانزانیا)الف  اتحادیه آفریقا  اتحادیه عرب  سازمان همکاری اسلامی  سازمان ملل متحد یادداشت: الف: هم‌زبان رسمی
تنظیم‌شده توسط	شورای بین‌المللی زبان عربی
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹	arb
فهرست لینگوییست	arb-mod
گلاتولوگ	stan1318[۳]
توزیع زبان عربی نوین معیار به‌عنوان یک زبان اداری در جهان عرب. تنها زبان رسمی (سبز)؛ یکی از زبان‌های رسمی (آبی).
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آی‌پی‌ای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامت‌های سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسه‌های یونی‌کد ببینید.

بیشتر پژوهشگران و ادیبان غربی دو نوع معیار را برای عربی مشخص کرده‌اند: عربی کلاسیک (اللغة العربیة التراثیة) قرآن و ادبیات ابتدایی اسلامی (سده‌های ۷ تا ۹ میلادی) و عربی نوین معیار (اللغة العربیة المعیاریة الحدیثة)، همچنین عربی نوین نوشتاری که امروزه زبان نوشتاری و معیار عربی است. عربی نوین معیار بر پایهٔ عربی کلاسیک است و تفاوت‌های این دو نوع از زبان عربی هم در سبک‌ها و شیوه‌های گفتاری و نوشتاری، مستقیماً مربوط به نوین‌سازی و ساده‌سازی می‌شود. اغلب گویشوران عربی این دو نوع عربی را دو گونهٔ کاربردی یک زبان در نظر می‌گیرند، اگرچه این دو گونهٔ کاربردی می‌تواند به عنوان «فصحی العصر» و «فصحی التراث» معرفی شده باشد.

جستارهای وابسته

• زبان عربی
• گویش‌های عربی
• ادبیات عربی
• اتحادیهٔ عرب
• دوزبان‌گونگی

یادداشت

1. Spelling for the final letter yāʼ differs in Egypt, Sudan and sometimes other regions as Yemen. It is always undotted ی, hence عربی فصیح.
2. Pronunciation varies regionally. The following are examples:

   • The Levant: [al ʕaraˈbɪjja lˈfʊsˤħa], colloquially: [(e)l-]
   • Hejaz: [al ʕaraˈbijjalˈfusˤħa]
   • East central Arabia: [æl ʢɑrɑˈbɪjjɐ lˈfʊsˤʜɐ], colloquially: [el-]
   • Egypt: [æl ʕɑɾɑˈbejjɑ lˈfosˤħɑ], colloquially: [el-]
   • Libya: [æl ʕɑrˤɑˈbijjæ lˈfusˤħæ], colloquially: [əl-]
   • Tunisia: [æl ʕɑrˤɑˈbe:jæ lˈfʊsˤħæ], colloquially: [el-]
   • Algeria, Morocco: [æl ʕɑrˤɑbijjæ lfusˤħæ], colloquially: [l-]
3. Modern Standard Arabic is not commonly taught as a native language in the Arabic-speaking world, as speakers of various گویش‌های عربی would first learn to speak their respective local dialect. Modern Standard Arabic is the most common حالت معیار عربی taught in primary education throughout the جهان عرب.