عارضه ای در ستون فقرات از ویکیپدیا، دانشنامه آزاد
فتق دیسک بینمهرهای (به انگلیسی: Intervertebral Disc Herniation) عارضهای است که به علت ضربه یا بلندکردن جسم سنگین یا گاهی خود به خود در ستون فقرات اتفاق میافتد و طی آن آزاد شدن بخش مرکزی دیسک یا هسته دیسک (نوکلئوس پالپوزوس) ∗از قسمت محیطی آن یعنی آنولوس فیبروزوس ∗ باعث فشار بر روی ریشههای عصبی و ایجاد علائم بالینی میگردد.
این آوریل ۲۰۲۱ ممکن است رونوشت از یک منبع باشد و احتمالاً در تناقض با سیاست حق تکثیر ویکیپدیا است. لطفاً با ویرایش مقاله این مشکل را با حذف هرگونه محتوای دارای حق تکثیر غیر آزاد برطرف کنید و محتوای آزاد را به درستی ارجاع دهید، یا محتوا را برای حذف برچسب بزنید. لطفاً مطمئن شوید که منبع نقض حق تکثیر خودش آینه ویکیپدیا نباشد. |
دیسک بین مهرهای که (در این مقاله بهطور اختصار دیسک خوانده میشود) به صورت بالشتک یا صفحهای بین دو جسم مهره در ستون فقرات قرار میگیرد و جذبکننده فشارهایی است که به ستون مهرهها وارد میشود؛ بنابراین دیسکها همانند یک کمک فنر، ضربات وارده به ستون فقرات را خنثی میکنند. این عناصر به هنگام اعمال فشار، قابلیت تغییر شکل داشته و بدین طریق شدت ضربات را کاهش میدهند. شکل اصلی دیسکها زمانی که تحت فشار نباشند، کروی است؛ ولی هنگامی که در حد فاصل مهرهها قرار میگیرند، تحت تأثیر فشار وارده، پهن میشوند و شکل تخم مرغ را به خود میگیرند.[۱] دیسکها در ناحیه کمری (لومبار) به علت تحرک زیاد، ارتفاع بیشتری دارند. دو دیسک بین مهرهای L4-L5 و L5-S1 (قسمت پایینی کمر) که از تحرک بالایی برخوردار هستند، نسبت به دیسکهای فقرات کمری فوقانی ضخامت بیشتری دارند.
هر دیسک شامل دو قسمت است:
بنام هسته دیسک که نرم و مقدار آب آن نسبت به الیاف کلاژن آن بیشتر است. به این قسمت، نوکلئوس پالپوزوس ∗ میگویند. هسته دیسک یک بخش قابل اتساع است. دیسکها در طول روز مقداری از آب خود را از دست میدهند و در نتیجه کوتاهتر شده، ولی با استراحت دوباره به طول اولیه خود برمی گردند. بر این اساس، ممکن است بهطور طبیعی اختلاف قدی حدود ۲ سانتیمتر از صبح تا عصر ایجاد شود.
هسته دیسک را دربر میگیرد. این قسمت، حلقه فیبری یا آنولوس فیبروزوس[۲] نامیده میشود. جنس بخش محیطی از نوع غضروف رشتهای (فیبروکارتیلاژ)∗ است. خاصیت ارتجاعی دیسک بستگی به کافی بودن مقدار آب موجود در هسته مرکزی و سالم بودن حلقه لیفی آن دارد.[۳] فشارهای اعمال شده به هسته دیسک به بخش محیطی دیسک انتقال مییابد. از این نظر، بخش محیطی در حفاظت از قسمت مرکزی نقش اساسی دارد.
فتق دیسک بین مهرهای در بین عموم مردم و حتی پزشکان به نامهای متفاوتی خوانده میشود. بهطور عمده به نام دیسک و فتق دیسک یا بهطور اشتباه سیاتیک گفته میشود، اما سیاتیک به درد شدیدی گفته میشود که از عصب سیاتیک (که در کمر، درون باسن، ران و پا وجود دارد)، شروع میگردد.[۴] ولی اصطلاحات دیگری که آسیب وارده را بیان میکنند و در گفتگوی پزشکی مرسومند عبارتند از برجستگی دیسک ∗ سُرخوردگی دیسک∗ جابجائی ∗ و فتق دیسک∗ البته آنچه که علائم دیسک واقعی را دارد، همان حالت فتق کامل است.[۵]
دیسکها انعطافپذیر بوده و هر دیسک بین دو مهره قرار میگیرد. کشیدگی، پیچ خوردگی و فشار به ناحیه کمر که به عناصر پشتی ستون فقرات آسیب وارد میکند، میتواند به دیسک یا دیسکهایی که در جلو بین دو جسم مهرهای قرار میگیرد نیز صدمه وارد کند. هر دو قسمت محیطی و مرکزی دیسک آسیب پذیرند ولی اصطلاح فتق زمانی کاربرد دارد که قسمت مرکزی دچار آسیب شدید گردد که در این موارد، فتق با پارگی قسمت محیطی نیز همراه است. فتق هسته دیسک ممکن است در نتیجه اعمال نیروهای بیش از اندازه، نیروهای کم اما مداوم و مکرر بر روی دیسک یا وجود آنولوس معیوب پیش آید.[۶]
فتق دیسک میتواند به علت ساییدگی تدریجی و پارگی خود به خود بهخصوص در افرادی که کار نشسته دائمی دارند اتفاق افتد اما در اشخاصی که به حمل و نقل اجسام سنگین اشتغال دارند بیشتر از افراد دیگر است. در پارگیهای در اثر سائیدگی، بیماران دورههای دردهای طولانی و خفیف دارند ولی در پارگیهای حاد درد ناگهانی و شدید است. فشار داخل دیسک در حالت ایستاده کمتر از حالت نشسته و در حال نشسته کمتر از موقعی است که شخص در حالت ایستاده بطرف پائین خم میشود.[۷] در حرکت شدید خم شدن، هسته مرکزی دیسک به لبه پشتی الیاف حلقوی دور خود فشار آورده و آن را اگر ضعیف شده باشد پاره میکند و بطرف ریشه عصبی مربوط به آن دیسک فشار وارد میآورد.
هرچند وجود فشار دیسک بیرون زده، از عوامل اصلی علائم بالینی است، اما رادیکولیت شیمیائی∗ امروزه یکی از عوامل مهم در ایجاد درد کمر بحساب میآید و نمیتوان فقط وجود فشار روی نخاع یا ریشه عصبی را تنها عامل ایجاد درد دانست.[۸][۹][۱۰] آزاد شدن فاکتور التهابی TNF ∗ که بهطور عمده از پارگی دیسک حاصل میشود خود باعث تخریب و نکروز و اضمحلال و فساد بقیه دیسک شده و این التهاب در ایجاد درد مؤثر است.[۱۱][۱۲] همچنین بعضی گزارشهای علمی عوامل ژنتیک و جهش ژنی را در ایجاد فتق دیسک مؤثر دانستهاست.[۱۳] گودی کمر نیز میتواند خطر فتق دیسک کمر را افزایش دهد.[۱۴]
شواهدی وجود دارد که بیرونزدگی دیسک بینمهرهای که میتواند باعث کمردردهای مزمن شود در افرادی بیشتر دیده میشود که شکل مهرههای کمر آنها به مهرههای شمپانزهها و اورانگوتانها شباهت بیشتری دارد؛ به عبارت دیگر مهرههای کمر این افراد از نظر تکاملی کمتر برای راه رفتن روی دو پا تطبیق پیدا کردهاست. یکی از توضیحاتی که در این باره ارائه شده این است که در مسیر تکامل از موجودی چهار دست و پا به انسان دو پا، فشار بر روی ستون مهرهها افزایش یافتهاست. نتایج این پژوهش این فرضیه را که کمردرد ممکن است منشأ تکاملی داشته باشد تقویت میکند. شیوع بیماریهای ستون فقرات در انسان بیشتر از نخستیها است.[۱۵]
زائده اشمورل بیرونزدگی غضروف (دیسک) بین مهرهها به داخل بافت استخوانی مهره بالایی یا پایینی است. این زائده معمولاً دردناک نیست، بیشتر در سنین بالا دیده میشود و محصول فرسودگی مهره در گذر عمر است. در کسانی که شکل مهرهها بیشتر به شکل مهرههای اجداد ما شبیه است این فتق عمودی بین مهرهای بیشتر دیده میشود. علاوه بر این مهره اول کمر در صورت سلامت، به راحتی از مهره مشابه در شمپانزهها و اورانگوتانها قابل تشخیص است اما اگر این مهره سالم نباشد این تمایز دیده نمیشود؛ به عبارت دیگر زائده اشمورل مهره انسانی را به مهره نخستیها شبیه میکند.
آسیبهای خفیف دیسک معمولاً درد موضعی ایجاد میکنند که میتواند به علت صدمه قسمت محیطی دیسک باشد یا به علت التهاب هسته دیسک که هنوز به مرحله فتق نرسیدهاست ولی به علت فشار ثانویه به اطراف، درجاتی از درد را ایجاد میکند. این حالت آسیب جدی محسوب نمیشود، مگر اینکه با ادامه نیروهای غیرطبیعی باعث از هم گسیختگی لایه محیطی و بیرون زدگی هسته دیسک∗ و فشار به رباط طولی پشتی، نخاع∗ و اعصاب نخاعی گردد. در این موارد، با توجه به میزان فشار به ریشههای عصبی حالات متفاوتی از درد را ایجاد میکند.
درصورت فشار به ریشههای عصبی در ناحیه کمر به علت فتق دیسک، درد ریشه عصب یا درد انتشاری∗ ایجاد میگردد که میتواند تا کل اندام تحتانی امتداد یابد. البته چون در ناحیه کمر دیسکهای L4-L۵ و L5-S۱ بیشتر تحت فشار قرار میگیرند بنابراین بیشتر درد عصب سیاتیک که مربوط به پشت اندام تحتانی است بهوجود میآید. دردهای ناشی از ریشه عصب (درد انتشاری) همچون سیاتیک با خم کردن ستون فقرات، نشستن، انجام فعالیت، سرفه و عطسه افزایش و با استراحت کاهش مییابد. اما باید توجه داشت که مسیر انتشار درد به محل دیسک دچار فتق شده در ستون فقرات دارد. دیسکهای ناحیه مهرههای گردنی درد انتشاری در بازو و ساعد و انگشتان دست ایجاد میکنند..
درد انتشاری و علائم بالینی به اشکال مختلف توسط بیمار احساس و بیان میگردد. گاهی به صورت گزگز سوزش و بیحسی در قسمتی از اندام احساس و بیان میشود. در ۵۰ ٪از موارد که بیرون زدگی دیسک کم است ممکنست هیچگونه علائمی در نزد بیمار وجود نداشته باشد.[۱۶][۱۷] اکثر پارگی و فتق دیسکها در قسمت کناری-خارجی∗ اتفاق میافتد به همین علت انتشار درد و علائم به یک طرف اندام حرکتی (راست یا چپ) محدود میباشد البته گاهی فتق دیسک از نوع مرکزی است و درد در دوطرف وجود دارد.
در ۹۵ ٪ مواقع فتق دیسکها در ناحیه بین مهره ۴و۵ کمری(L4-L5) یا بین ۵ کمری و اول خاجی(L5-S1) اتفاق میافتند. محل شایع بعدی دیسک بین مهره ۵ و ۶ گردنی است. در مهرههای پشتی بسیار نادر است.[۲۱] فتق معمولاً در قسمت کناری-خارجی رباط حلقوی، که نازک و ضعیف است اتفاق میافتد. در این حال محتویات هسته مرکزی دیسک به ریشه عصبی زیرین فشار میاورد مثلاً فتق دیسک بین مهره گردنی ۵ و ۶ به ریشه عصب ۶ فشار آورده و علائم مربوط به این عصب در دست ظاهر میگردد.[۲۱]
در مهرههای ۵ و ۶ شایعتر است و درد و علائم به شانه و کتف و تا انتهای انگشتان میتواند منتشر شود.
به علت پایداری بسیار زیاد مهرههای پشتی، فتق دیسک در این ناحیه نادر است.
درد و علائم در ناحیه سُرین و ران و تا انتهای انگشتان بوده و در حقیقت در مسیر عصب سیاتیک گسترش مییابد. در گرفتاری عصبهای خاجی ممکنست بیمار علائم بیاختیاری ادرار و مدفوع پیدا نماید.[۲۲]
تشخیص فتق دیسک مهره توسط پزشکان به کمک بررسی تاریخچه بیمار و توجه به نشانهها و علائمی که بیمار بیان میکند و همچنین با انجام معاینه بالینی امکانپذیر است. روشهای غیر بالینی∗دیگر برای اثبات تشخیص لازم است.
علائم و یافتههای بالینی خیلی از بیماریها و عارضههای زیر میتواند شبیه علائم فتق دیسک باشد:
اکثر بیماران بدون نیاز به روشهای درمان تهاجمی مانند جراحی، بهبود پیدا میکنند. نخستین مرحله درمان معمولاً تجویز داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی است.[۲۳] فیزیوتراپی، ماساژ درمانی، تمرینات ویژهٔ ورزشی و تجویز داروهای کورتیکواستروئیدی از دیگر روشهای درمانی هستند.[۲۴] بیمار باید بین ۳ تا ۶ ماه درمان غیر جراحی دیسک کمر را ادامه دهد و در صورت ادامه شرایط به سراغ جراحی میرویم اما نکته بسیار مهم اینست که در صورت بروز علائم اورژانسی شامل اختلال حسی و حرکتی پیشرونده و بیاختیاری ادرار و مدفوع بیمار باید ظرف ۴۸ ساعت جراحی گردد.[۲۵][۲۶]
اگر شدت علائم زیاد باشد و با درمان طبی و فیزیوتراپی بهبود نیابد و در ام آر آی (MRI) و میلوگرافی نیز تأیید گردد نیاز به عمل جراحی دارد. بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار میگیرند معمولاً دو دستهاند: یا درجاتی از آسیب عصبی قبل از عمل ایجاد شده بود یا فاقد این حالت بودند که باید بعد از عمل جراحی تحت درمان تکمیلی فیزیوتراپی قرار گیرند؛ به خصوص بیمارانی که قبل از عمل درجاتی از صدمه عصبی ایجاد شده باشد. دیسک خارج شده ممکن از منجر به مرگ شود.
درمان جراحی با دو روش انجام میشود:
طبق گزارشهای معتبر روش جراحی باز نتایج بهتری نسبت به روشهای بسته داشتهاست.[۲۸]
برطبق گزارش سازمان بهداشت جهانی و گزارشهای متعدد دیگر، کایروپرکتیک در فتق دیسک مهرهای نه تنها مفید نبوده بلکه با عوارض شدید همراه است.[۲۹]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.