موسیقی مدرن

موسیقی مدرن یا نوگرایی در موسیقی، به دیدگاهی فلسفی و زیبایی‌شناسانه اشاره دارد که برگرفته از تغییر در زبان موسیقایی و توسعه آن در سال‌های پایانی سده ۱۹ میلادی و ابتدای سده ۲۰، است. در این دوره، واکنش‌های مختلفی برای به چالش کشیدن و تفسیر دسته‌بندی‌های قدیمی‌تر موسیقی رخ داد به شکلی که نوآوری‌هایی برای گشودن راهی تازه در سازماندهی و رسیدن به دیدگاه‌های ملودیک، هارمونیک و صدایی تازه در موسیقی پدید آمدند و نگاه جهانی زیبایی‌شناسانه را در ارتباطی نزدیک با دوره‌ای بزرگ‌تر، قابل‌شناسایی و هویت‌دار از نوگرایی در هنر آن زمان، تغییر دادند. نوآوری، بهترین و عملگرایانه‌ترین کلمه‌ای است که برای این اتفاق می‌توان ذکر کرد. از ویژگی‌های برجستهۀ این دوره، کثرت در زبان موسیقی است که نشان می‌دهد هیچ سبک موسیقایی تاکنون، در موضع غالب نبوده است.

دوره‌ها، اعصار و جنبش‌های موسیقی کلاسیک غرب
دوران اولیه
قرون وسطی	۵۰۰–۱۴۰۰
* آرس کهن	۱۱۷۰–۱۳۱۰
رنسانس	۱۴۰۰–۱۶۰۰
دوران قواعد مشترک
باروک	۱۶۰۰–۱۷۵۰
گالانت	۱۷۲۰–۱۷۸۰
کلاسیک	۱۷۳۰–۱۸۲۰
* مکتب مانهایم	۱۷۴۰–۱۷۷۰
رمانتیک	۱۷۸۰–۱۹۱۰
قرن بیستم و اوایل قرن بیست‌ویکم
عصر مدرن	۱۸۹۰–۱۹۵۰
جنبش امپرسیونیستی	۱۸۹۰–۱۹۲۵
جنبش اکسپرسیونیستی	۱۹۰۸–۱۹۲۵
* دومین مکتب وین	۱۹۰۰–۱۹۶۰
عصر پست‌مدرن/معاصر	۱۹۳۰– اکنون
* جنبش مینیمالیستی	۱۹۶۵– اکنون
ن ب و

حقیقت ذاتی این تفکر، این اعتقاد است که موسیقی به هیچ‌وجه پدیده‌ای ایستا نیست که توسط حقایق همیشگی و اصول کلاسیک تعریف شود. بلکه پدیده‌ای است ذاتاً تاریخی و تکاملی. در حالی‌که اعتقاد به پیشرفت موسیقایی یا اصل نوآوری در مدرنیسم، تازه و یکتا نیستند بلکه مانند ارزش‌هایی هستند که به‌طور ویژه در مواضع زیبایی‌شناختی نوگرایی اهمیت دارند.

برای مثال می‌توان به ارزشمند بودن کار آرنولد شونبرگ در رد تونالیته در آثار پساتونال کروماتیک و موسیقی دوازده‌نغمه‌ای او و حرکت ایگور استراوینسکی به سمت دوری کردن از ضرب‌آهنگ اشاره کرد.

جستارهای وابسته

• موسیقی آوانگارد
• موسیقی تجربی
• فلسفه موسیقی
• تاریخ موسیقی
• بایگانی اینترنت