بالاترین سوالات
زمانبندی
چت
دیدگاه
نشانهگذاری (زبانشناسی)
نشانهها و علامتهایی برای خواندن درست، فهم آسان و دقیق متن و مطالب از ویکیپدیا، دانشنامه آزاد
Remove ads
نشانهگذاری به معنای استفاده از نشانهها یا علامتهایی است که برای روشن کردن معنی و مشخص کردن آغاز و پایان عبارتها، جملهها و بندها در نگارش بهکار میروند.

این نشانهها، که نشانههای نوشتاری یا نشانههای نگارشی هم نامیده میشوند، برای آسانتر و دقیقتر خواندن یک نوشته، بیان یک احساس، فرمولنویسی در ریاضیات و غیره یا ایجاد دگرگونی در تلفظ واژهها بهکار میروند.
Remove ads
تاریخچه
در قدیمیترین متنهایی که در دست است، اثری از نشانههای سَجاوندی دیده نمیشود. در متنهای باستانیِ زبان یونانی و رومی، برخی نمونههای نشانهگذاری، مانند «دو نقطه روی هم»، دیده میشود. قرآنهای نخستین بدون نشانهٔ سَجاوندی نوشته میشد.
محمدبن ابییزید طیفور ملقب به شمسالدین و مکنی به ابوالفضل السَجاوندی القاری[۱] در قرن ششم ه. ق، برای راهنمایی قاریان، نخستین نشانهها را در نگارش قرآن بهکار برد.[۲][۳] واژهٔ سجاوَندی از نام ابوالفضل سجاوندی (نخستین کسی که نشانههای وقف را برای راهنمایی درست خواندن قرآن بهکار برد)[۴] گرفته شده است.
با اختراع چاپ، گرایش به استاندارد کردن نشانهگذاری متنها بیشتر شد. آلدوس مانوتیوس و نوهاش نخستین کوششها را در استاندارد کردن نشانهگذاری متنها انجام دادند.
کاربرد علامت سؤال «؟» و کاما «،» و بسیاری از علائم دیگر در رسمالخط فارسی و عربی و اردو امری جدید است و سابقه تاریخی زیادی ندارد.
نشانهگذاری به شکل امروزی آن، در زبان فارسی، سابقه چندانی ندارد و در یکی دو قرن اخیر، به پیروی از نوشتههای غربیان در زبان فارسی نیز رایج شده است. اصول نشانهگذاری در زبان فارسی، برگرفته از زبانهای اروپایی، به خصوص فرانسوی و انگلیسی است. هیچ نوع نشانهگذاری شاخصی در کتابت زبان فارسی تا پیش از آشنایی ایرانیان با زبان و خط ملتهای غربی وجود نداشته است.[۵]
Remove ads
فهرست نشانهها
Remove ads
جستارهای وابسته
پانویس
منابع
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads