نظامی‌گری

با سربازسالاری اشتباه نشود.

همچنین ببینید: خونتای نظامی

نظامی‌گری یا میلیتاریسم باور یا خواست یک دولت یا ملت به این است که یک حکومت باید توانمندی نظامی خود را قوی نگه‌دارد و از آن برای گسترش منافع یا ارزش‌های ملی خود، استفادهٔ تهاجمی کند.^[۱] همچنین می‌تواند به‌معنای افتخار به ارتش و آرمان‌های طبقهٔ نظامی و «نفوذ نیروهای مسلح در اداره یا سیاست دولت» باشد^[۲]

تانک‌های آلمانی تایگر در جنگ جهانی دوم

نظامی‌گری، رکن مهمی در ایدئولوژی‌های توسعه‌طلبانه یا امپریالیستی بسیاری از ملت‌ها در طول تاریخ بوده است. برخی از دولت/ملت‌هایی که به نظامی‌گری متهم شده‌اند:^{[نیازمند منبع]}امپراتوری آشور باستان، دولت‌شهر اسپارت، امپراتوری هخامنشی امپراتوری روم، آزتک‌ها، امپراتوری مغول، پادشاهی زولو، پادشاهی پروس، دودمان‌های هابسبورگ/هابسبورگ-لورن، امپراتوری عثمانی، امپراتوری ژاپن، امپراتوری روسیه، شوروی، چین، کره شمالی، عربستان سعودی، اسرائیل، ایران، عراق بعثی، لیبی، آمریکا، آلمان نازی، امپراتوری ایتالیا در دوران بنیتو موسولینی، امپراتوری آلمان، امپراتوری بریتانیا و امپراتوری اول فرانسه.

در سال ۱۹۸۱ هنگامی که رونالد ریگان در آکادمی نظامی ایالات متحده سخنرانی می‌کرد قول داد توان نظامی را افزایش دهد و تأکید کرد: هر ملتی که به اوراق و کاغذها امید بندد و به این اعتبار از تدارک وسایل حمایت کننده غفلت ورزد، هرگز تا به آن حد دوام نخواهد کرد که صفحات زیادی بر تاریخ بیفزاید.^[۳]

جستارهای وابسته

• جینگوئیسم
• ارتش‌سالاری
• ژنرال