هندریک لورنتز

هندریک آنتون لورنتس^[۱] (به هلندی: Hendrik Antoon Lorentz) (زاده ۱۸ ژوئیه ۱۸۵۳ – درگذشته ۴ فوریه ۱۹۲۸) فیزیک‌دان هلندی بود که در سال ۱۹۰۲ جایزه نوبل را به صورت مشترک با پیتر زیمان بخاطر کشف اثر زیمان برنده شد.

هندریک آنتون لورنتس Hendrik Antoon Lorentz
هندریک لورنتس با فرمولهای نسبیت عام
زادهٔ	۱۸ ژوئیهٔ ۱۸۵۳ آرنهم، هلند
درگذشت	۴ فوریهٔ ۱۹۲۸ (۷۴ سال) هارلم، هلند
ملیت	هلندی
محل تحصیل	دانشگاه لیدن
شناخته‌شده برای	تبدیل لورنتس تابش الکترومغناطیسی نیروی لورنتس انقباض طول منیفلد شبه ریمانی عامل لورنتس کشف اثر زیمان
جوایز	جایزه نوبل فیزیک (۱۹۰۲) همکار انجمن سلطنتی (۱۹۰۵) نشان رامفورد (۱۹۰۸) مدال فرانکلین (۱۹۱۷) مدال کاپلی (۱۹۱۸)
پیشینه علمی
شاخه(ها)	فیزیک
محل کار	دانشگاه لیدن
استاد راهنما	پیتر ریکه
دانشجویان دکتری	آدریان فوکر لئونارد اورنستاین

تبدیلات لورنتس که بعداً آلبرت اینشتین برای توصیف فضا و زمان از آن بهره گرفت از کارهای هندریک لورنتس است. کارهای لورنتس بیشتر در زمینهٔ پژوهش نظری در مورد ویژگی‌های الکترومغناطیسی ماده بود. وی به این نتیجه رسید که اندازه اجسام تحت تأثیر سرعت و جرم آن‌ها قرار دارد. او هم‌چنین این‌گونه فرض کرد که سرعت نور بالاترین سرعت ممکن است. لورنتس با این کار بنیادهای نظریّهٔ نسبیت خاص انیشتین را پی‌ریزی کرد.

آلبرت انیشتین به لورنتس به دیده تحسین می‌نگریست.

با آلبرت اینشتین ۱۹۲۱