زین‌العابدین مؤتمن

آمد بهار خرم و دل سوگوار ماند		نوروز هم رسید و غمم برقرار ماند
گفتم بهار آید و دل بشکفد چو باغ		دل همچنان فسرده در این نوبهار ماند
هان ای دم نسیم سحرگاه، همتی		کاین غنچه ناشکفته بر این شاخسار ماند
آوخ ز داغ ناوک حرمان که بر دلم		بگذشت عید و حسرت دیدار یار ماند
گویی: ز روزگار چرا شکوه می‌کنم؟		بس داغ‌ها که بر دلم از روزگار ماند
دوش از کنارم آن مه نامهربان گذشت		موج سرشک تا سحرم در کنار ماند
بگذشت با عتاب و نپرسید حال دل		واندر قفاش دیدهٔ گوهر نثار ماند
هان ای دلیل ره مددی کن به همتم!		پایم به گل فرو شد و دستم ز کار ماند
این میزبان که بود که بر خوان همتش		مجلس تمام گشت و می خوشگوار ماند
این آشنا که بود که بیگانه سان گذشت		وز دوستان ز گفت و شنو بر کنار ماند
رفتی به قهر و دیدهٔ من بر قفای تو		در های‌های گریهٔ بی‌اختیار ماند
مشکل که نوشداروی لطفش دوا کند		آن داغ را که بر دل امیدوار ماند
هر زنگ غم که بود بهار از دلم زدود		جز درد و داغ او که به دل یادگار ماند^[۱]

جانان بهشت در قدم نوبهار توست		اردیبهشت جلوه نقش و نگار توست
ای نو بهار حسن دل خسته سال‌هاست		در حسرت شکفته گل کامکار توست
سنبل زپا فتاده زلف پریش توست		نرگس ز دست رفته چشم خمار توست
هرگز نرست سرو چو بالای دلکشت		خوش می‌روی بناز دلم بیقرار توست
بس نقش‌ها که کلک قضا کرد خوشترین		بر صفحه جهان رقم یادگار توست
در حیرتم چه داشت جهان بی‌تو در بساط		دور زمانه را شرف از روزگار توست
ای مادر زمانه عقیم ار شوی رواست		کان گوهری که خواست دلت در کنار توست
لب پاک کن و رشحه ی می طافتم نماند		صدبوسه در هوای لب میگسار توست
بر چشم اشکبار من ای گل قدم گذار		کاین گوهر سرشک ز بهر نثار توست
بر چشم مؤتمن قدمی گر نهی رواست		بیگانه نیست بنده خدمتگذار توست
ای دل غمین مباش که آن سرو ناز نیز		دیری‌ست در هوای لب جویبار توست
یا رب همیشه باد جهان بر مراد او		دلجوتر از بهشت برین باد یاد او^[۱]

گفتاوردها