امپراتوریهای باروت
From Wikipedia, the free encyclopedia
امپراتوریهای باروت یا امپراتوریهای باروت اسلامی، اصطلاحی جمعی است که توسط مارشال جی.اس. هاجسون و همکارش ویلیام اچ. مکنیل در دانشگاه شیکاگو ابداع گردید و به سه امپراتوری مسلمان ترکی-ایرانی، شامل امپراتوری عثمانی، امپراتوری صفوی و امپراتوری گورکانی گفته میشود. دورهٔ شکوفایی این امپراتوریها از سده شانزدهم تا هجدهم میلادی بود. این سه امپراتوری از قویترین و باثباتترین اقتصادهای عصر جدید اولیه بودند و منجر به گسترش تجارت و حمایت بیشتر از فرهنگ شدند. این در حالی بود که نهادهای سیاسی و حقوقی آنها با درجه تمرکز فزایندهای تثبیت شد. این امپراتوریها دستخوش افزایش قابل توجهی در درآمد سرانه و جمعیت و سرعت پایدار نوآوریهای فناورانه شدند و گستره آنها از اروپای مرکزی و شمال آفریقا در غرب، تا بنگال و آراکان در شرق امتداد داشت.
امپراتوریهای باروت اسلامی امپراتوریهای باروت | |
---|---|
۱۵۵۶–۱۷۳۶ میلادی | |
نقشه امپراتوریهای باروت در اواخر سدهٔ هفدهم میلادی. | |
دین(ها) | سنی (اکثریت حنفی) شیعه دوازدهامامی (فقط ایران صفوی) |
عضویت | |
حکومت | امپراتوری |
دوره تاریخی | عصر جدید اولیه |
در جریان گسترش این امپراتوریهای با استفاده و توسعه سلاحهای گرم تازه اختراع شده، به ویژه توپ و سلاحهای سبک، مناطق وسیعی توسط امپراتوریهای باروت اسلامی فتح شد. همانند اروپا، معرفی سلاحهای باروتی باعث تغییراتی مانند ظهور دولتهای سلطنتی متمرکز شد. به گفته مارشال هاجسون، در امپراتوریهای باروت، این تغییرات فراتر از سازماندهی نظامی بود.[1] گورکانیان مستقر در شبهقاره هند، تا حدودی وارث رنسانس تیموریان بودند[2] و به دلیل معماری مجلل خود و به خاطر دورهای از آنچه برخی به عنوان دوره «صنعتی شدن اولیه» (به انگلیسی: proto-industrialization) توصیف میکنند شناخته شدهاند.[3] صفویان یک اداره دولتی کارآمد و مدرن برای ایران ایجاد کردند و از پیشرفتهای عمده در هنرهای زیبا حمایت کردند. سلاطین خلافت عثمانی مستقر در قسطنطنیه که در فارسی با نام قیصر روم نیز شناخته میشوند، خادم الحرمین شریفین و در نتیجه سران جهان اسلام بودند. قدرت، ثروت، معماری و مشارکتهای مختلف این امپراتوریها بهطور قابل توجهی بر روند تاریخ آسیا و اروپا تأثیر گذاشت.