ساختارشکنی (معماری)
From Wikipedia, the free encyclopedia
ساختارشکنی سبک توسعه یافتهای از معماری پسانوگراست که از اواخر دهه ۸۰ میلادی آغاز شدهاست. این سبک متأثر از نظریه واسازی است که شکلی از تجزیه و تحلیل نشانهشناختی به حساب میآید. این سبک با تکهتکه کردن، علاقه به دستکاری سطح ساختار یا پوسته اثر، اشکال مورب که با تحریف و جابهجا کردن عناصر معماری چونان ساختار و پاکت ساختمانی[1][2] به چشم میآید، شناخته میشود. ظاهر بصری ساختمان است که سبک ساختارشکنانه را با غیرقابل پیشبینی بودن و هرج و مرج مهارشده مشخص میکند.
دیکانستراکشن تخریب یا پنهان کاری نیست. حال آنکه مشکلات ساختاری مسلمی را درون ساختارهای ظاهراً پایدار می نمایاند؛ اما این ترک ها به متلاشی شدن ساختار نمی انجامند. برعکس، دیکانستراکشن، تمامی قدرت خود را از راه به مبارزه طلبیدن ارزشهای قوی مانند هماهنگی، وحدت و ثبات به دست می آورد و در عوض دیدگاه متفاوتی از ساختار را پیش رو می نهاد.[3]