زبان نورس باستان
From Wikipedia, the free encyclopedia
نورس باستان یکی از زبانهای ژرمنی شمالی بوده که در عصر وایکینگها در میان ساکنان اسکاندیناوی و سکونتگاههای ایشان در آن سوی دریاها گویشورانی داشتهاست. این زبان تا پیرامون ۱۳۰۰ میلادی زنده بودهاست.
نورس باستان | |
---|---|
dǫnsk tunga («دانمارکی») norrœnt mál («شمالی») | |
زبان بومی در | اسکاندیناوی، ایسلند، جزایر فارو و گرینلند |
منطقه | کشورهای نوردیک، بریتانیای کبیر، ایرلند، جزیره من، نرماندی، نیوفاندلند و ولگا |
قومیت | وایکینگها و نوادگانشان |
دوره | سدههای هفتم تا پانزدهم |
هندواروپایی
| |
گونههای نخستین | زبان نیانورس
|
خط رونی، بعداً لاتین (الفبای نورس باستان) | |
کدهای زبان | |
ایزو ۲–۶۳۹ | non |
ایزو ۳–۶۳۹ | non |
گلاتولوگ | oldn1244 [1] |
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آیپیای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامتهای سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسههای یونیکد ببینید. |
این زبان از زبان کهنتر نیانورس در سدهٔ هشتم میلادی زادهشد. نوشتههای نورس باستان به سدهٔ پانزدهم میلادی بازمیگردد.
نورس باستان سه لهجه داشتهاست: نورس خاوری باستان، نورس باختری باستان و گوتلندی باستان. لهجهٔ نورس خاوری باستان در شرق نروژ و نورس باختری باستان در غرب نروژ گویشورانی داشتهاست. زبانهای ژرمنی شمالی کنونی از نورس باستان مشتق شدهاند. این زبانها عبارتند از ایسلندی، فاروئی، نروژی، دانمارکی و سوئدی. گویشوران به این زبانها هنوز کمابیش قابلیت درک زبانهای یکدیگر را دارا هستند.
زبان نورس باستان نخست با خط رونی نوشته میشد و سپس خط لاتین جایگزین رونی شد.