زیباییشناسی
From Wikipedia, the free encyclopedia
زیباییشناسی (به انگلیسی: Aesthetics) شاخهای از فلسفه است که موضوع آن ماهیت زیبایی و ذوق، همچنین فلسفه هنر (حوزهٔ فلسفهٔ خاص خود را دارد که از زیباییشناسی بیرون میآید) است.[1] همچنین زیباییشناسی قابلیتی است برای درکِ بهترِ ادراکات و همچنین پدیدههای سخت مانند تندیس و پدیدههای نرم مانند موسیقی که باعث تغییر در روحیه و نگرش فرد میشود.[2] اما خود همین تعریفِ زیبایی با گره خوردن به مفاهیم دیگری همچون حقیقت، عشق، زندگی، مرگ، خدا، انسان، گناه و معصیت و حتی موضوعاتی چون سیاست، فضا و غیره دامنهٔ گستردهای پیدا کردهاست. درواقع خود تعریفی که از زیبایی ارائه میشود میتواند دامنهٔ بحث را بسیار وسیع یا بسیار محدود کند. به علاوه برخی سعی کردهاند زیبایی را در یک موضوع عینی بهخصوص جستجو کنند: مثلاً در انواع مختلف هنر، درانسان، اشیاء، طبیعت و چیزهای دیگر.[3] نخستین بار الکساندر گوتلیب بومگارتن در کتابی با عنوان Esthetique یا به فارسی زیباییشناسی از این عبارت استفاده کرد.[4] اما پیشینه بحث در این مورد به اندازه تاریخ فلسفه است.[5]
زیبایی شناسی تن و وجود معیاری است برای ثبت و شناسایی زیبایی در بین انسانها( مانند معیار تعریف یک متر که صد سانتیمتر میشود و برای اندازهگیری کاربرد دارد)، اینجا هستیم تا معیار درست و سنجش صحیح زیبایی انسانی را بیان کنیم.