عاج دندان
From Wikipedia, the free encyclopedia
عاج دندان یا دِنتین (به انگلیسی: Dentin) بافتی مینرالیزه است که تنهٔ اصلی دندان را تشکیل میدهد. عاج در ناحیهٔ تاج، به وسیلهٔ مینا، و در ناحیهٔ ریشه، به وسیلهٔ سیمان پوشیده شدهاست. محل اتصال عاج و مینا به صورت حاشیهٔ دندانه داری است و اتصال عاجی-مینایی یا DEJ (Dentino-Enamel Junction) نام دارد. در صورتی که اتصال عاجی-سیمانی یا DCJ (Dentino-Cementum Junction) مشخص و واضح نیست.