![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/bd/Meles_Zenawi_-_World_Economic_Forum_Annual_Meeting_2012.jpg/640px-Meles_Zenawi_-_World_Economic_Forum_Annual_Meeting_2012.jpg&w=640&q=50)
ملس زناوی
From Wikipedia, the free encyclopedia
ملس زناوی (۸ مه ۱۹۵۵–۲۰ اوت ۲۰۱۲) از سال ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۵ رئیسجمهور اتیوپی و از سال ۱۹۹۵ تا زمان مرگ خود در سال ۲۰۱۲ نخستوزیر اتیوپی بود.
ملس زناوی | |
---|---|
![]() ملس زناوی (ژانویه ۲۰۱۲) | |
رئیسجمهور اتیوپی | |
دوره مسئولیت ۱۹۹۱ – ۱۹۹۵ | |
نخستوزیر اتیوپی | |
دوره مسئولیت ۱۹۹۵ – ۲۰۱۲ | |
رئیسجمهور | گیرما ولد جورجیس |
اطلاعات شخصی | |
زاده | ۸ مهٔ ۱۹۵۵ آدوا، اتیوپی |
درگذشته | ۲۰ اوت ۲۰۱۲ (۵۷ سال) بیمارستانی در بروکسل، بلژیکبیماری سرطان |
ملیت | ![]() |
همسر(ان) | Azeb Mesfin |
محل تحصیل | دانشگاه آزاد انگلستاندانشگاه اراسموس روتردام |
پیشه | سیاستمدار |
ملس زناوی در سال ۱۹۹۱ به عنوان یک رهبر جنبش چریکی، در پی یک انقلاب مارکسیستی، حکومت منگیستو هایله ماریام را شکست داده و به قدرت رسید. وی خیلی زود به عنوان رهبری اصلاحطلب در سطح بینالمللی مطرح شد، هرچند منتقدانش او را به سرکوب مخالفان متهم میکردند. زناوی از همپیمانان غرب بود و او را مسئول رونق اقتصادی اتیوپی در دهه گذشته میدانند. او رشد اقتصادی ۳٫۸ درصدی این کشور در دهه ۱۹۹۰ را به ۱۰ درصد در سال ۲۰۱۰ رساند. ملس زناوی از متحدان آمریکا در جنگ علیه تروریسم بود.
زناوی که سالهای متمادی در حقیقت رهبری سیاسی و فکری اتیوپی را بر عهده داشت، در اتحاد با جهان مسیحیت نقش مؤثری در منطقه شاخ آفریقا بازی میکرد. او در تحولات سودان، سومالی و همچنین دیگر درگیریها و پروندههای مهم آفریقایی حضور داشت. دولت تحت رهبری ملس زناوی مروج سیاست فدرالیسم قومی بوده و قدرت زیادی به مقامات محلی متکی به سیاست نژادی اعطاء نمودهاست.
آدیسآبابا پایتخت اتیوپی در دوره نخستوزیری وی به مرکز دیپلماتیک آفریقا تبدیل شده بود و به عنوان مقر دایمی اتحادیه آفریقا نقشی به سزا در حل و فصل مسایل مبتلا به این قاره ایفا میکرد. مهمترین ناکامی زناوی در اتیوپی، جدا شدن منطقه اریتره از این کشور و عدم دسترسی اتیوپی به آبهای آزاد بود که باعث دخالتهای گسترده در سومالی برای رسیدن به دریاهای آزاد بود.
در امور داخلی، زناوی مورد انتقاد سازمانهای حقوق بشری بود که او را متهم میکردند به آزار اقلیتهای قومی، از جمله سومالیاییهای شرق منطقه اوگادن که سابقه دیرینه آشوب داشتهاند.