موسیقی هیپ هاپ
فرهنگ هیپ هاپ / From Wikipedia, the free encyclopedia
موسیقی هیپ-هاپ (به انگلیسی: hip-hop music) همچنین شناخته شده به عنوان موسیقی رپ، یکی از زیر سبکهای موسیقی است که بهطور همزمان با فرهنگ هیپهاپ رشد کردهاست. این نوع موسیقی، از دو بخش اصلی تشکیل شدهاست: رپ (MC) و DJ (میکسصدا و اسکرچ). این موارد به همراه رقص برک و گرافیتی چهاربخش خردهفرهنگ هیپ هاپ، یک نهضت فرهنگی است که توسط جوانان شهری به خصوص سیاهان آمریکا در شهر نیویورک، در اوایل دهه ۱۹۷۰ ایجاد[1] شدهاست.
این مقاله نیازمند ویکیسازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوهنامه، محتوای آن را بهبود بخشید. |
ریشههای سبکی | موسیقی جاز فانک، دیسکو، سول، داب، موسیقی رگه |
---|---|
سازهای معمول | تِرنتیبل، سینثسایزر، رپ خوان، درامز الکترونیک، سَمپلِر، گیتار، پیانو |
فرمهای مشتقشده | الکترو، تریپ هاپ، برک بیت، جانگل مد قدیمی، دی ان بی، کرانک، رپ |
در سال ۲۰۰۶، موسیقی رپ پس از موسیقی کلاسیک دومین موسیقی محبوب در ایالات متحده آمریکا بود.[2]
موسیقی هیپ هاپ، عموماً از یک یا چند خواننده رپ که داستانهایی شبیه زندگینامه تعریف میکنند تشکیل شدهاست، این داستانها اغلب مربوط به یک همتای خیالی، و به صورت اشعار بسیار ریتمیک پر از تکنیکهایی همچون همگونی مصوتها، تجانس آوایی، و قافیه است. خواننده رپ با یک قطعهسازی که اغلب از آن تحت عنوان «بیت» یاد میشود همراه میشود، این ساز توسط یک دی جی نواخته شده، و توسط یک تهیهکننده، یا یک یا چند نوازنده خلق میشود. اغلب بیتها با استفاده از یک ترکیب از وقفه کوبهای از یک آواز دیگر، که معمولاً یک ترانه فانک یا موسیقی سول است ساخته میشود. علاوه بر طبل دیگر صداها نیز اغلب به صورت ترکیبی، الکترونیکی، یا اجرایی هستند. گاهی یک بخش میتواند سازی، نشانه مهارت دی جی یا سازنده باشد.
هیپ هاپ در محلهٔ برانکس، واقع در شهر نیویورک، زمانی که DJ بریک ضربهای را از آوازهای فانک و دیسکو جدا کردند، شکل گرفت. سبک هیپ هاپ یک جنبش اجتماعی – سیاسی است که در اواخر دهه ۷۰ ایجاد شد. در طول دهه ۵۰ و ۶۰ میلادی، بسیاری از سیاه پوستانی که به آمریکا مهاجرت کردند، با چالشهای بسیاری روبرو شدند. یکی از این چالشهای مهم، مسائل مالی و فاصله طبقاتی زیاد و متأسفانه همچنین نابرابری اجتماعی آنها با سفید پوستان بود که باعث خشم بیشتر این افراد شده بود. در حالی که اکثر منابع مالی و جایگاههای اجتماعی خوب، نسیب سفید پوستان میشد. در اوایل، سیاه پوستان اعتراض خود را از طریق خواندن اشعار غیر ساختار یافته بیان میکردند و کمکم، شروع به ایجاد نوع خاصی از اصطلاحات فرهنگی کردند و ستونهای هیپ هاپ را تشکیل دادند. نقش اولیه رئیس تشریفات معرفی DJ و موسیقی و تشجیع حضار بود. رؤسای تشریفات با صحبت کردن در بین آوازها، به رقص شور و هیجان میدادند، با حضار احوالپرسی میکردند یا برای آنان لطیفه و حکایت تعریف میکردند. سرانجام این رویه شکل بندی بهتری گرفت و «رپ» نام گرفت. تا سال ۱۹۷۹ هیپ هاپ از نظر تجاری تبدیل به یک نوع موسیقی محبوب شد و شروع به وارد شدن به جریان غالب در آمریکا کرد. در دهه ۱۹۹۰، یک نوع از هیپ هاپ به نام رپ گنگستا تبدیل به بخش عمده موسیقی آمریکا شد، و جنجال بسیاری بر سر ترانههایی که گفته میشد به تبلیغ خشونت، بی بند و باری، استفاده از مواد مخدر و زن ستیزی میپردازد شکل گرفت. با این وجود تا آغاز دهه ۲۰۰۰، موسیقی هیپ هاپ در صدر فهرست موسیقیهای محبوب قرار گرفت و به سبکهای مختلف در گوشه و کنار جهان نواخته میشد. یکی از بهترینهای هیپ هاپ ک بهصورت اجتماعی. سیاسی و گنگستر رپ مشکلات مردم و… را بیان میکرد توپاک شکور (مکاولی) میباشد که به پدر رپ معروف است و در لیبل رپ لس آنجلس دث را که متعلق به فرد خطرناکی به نام شوگ نایت بود فعالیت میکرد و آخرین رهبر سیاه پوستان و همچنین به خوانندههای دیگری مثل اسنوپ داگ و دکتر دره هم از لیبل دث را بودند در کنار اینها گروه N.W.A هم در ساحل غربی فعالیت میکرد در سواحل شرقی هم رپرای مثل بیگیه. ناس. ماب دیپ. پاف ددی و…