Loadewyk de Dútser
From Wikipedia, the free encyclopedia
Loadewyk de Dútser (806 — Frankfurt am Main, 28 augustus 876) wie de tredde soan fan keizer Loadewyk de Fromme en Ermengarde fan Haspengoa. Hy waard as Loadewyk II kening fan East-Frânsje, it lettere Dútslân. Letter waard hy ek kening fan Loataringen, hjir as Loadewyk I. Hy krige de bynamme de Dútser om him te ûnderskieden fan syn omkesizzer, Loadewyk II fan it Hillige Roomske Ryk, dy't kening fan Itaalje wie, en ek de keizerskroan droech.
Mei it Ferdrach fan Ferdun waard it Frankyske ryk fan Loadewyk de Fromme ferparte oer syn trije soannen: Loadewyk de Dútser, Karel de Keale en Lotarius I. Sa al earder sein krige Loadewyk East-Frânsje. Nei de dea fan syn âldste broer Lotarius I waard syn part fan it Frankyske ryk, it Middenryk, fierder ferparte ûnder syn trije soannen: Lotarius II, Loadewyk II en Karel de Jonge. Dizze trije omkesizzers fan Loadewyk koenen harren sels net hanthavenje. Yn 869 pikte Loadewyk Loataringen yn.
Loadewyk de Dútser wurdt tsjintwurdich beskôge as de meast bekwame telch fan de doetiidske Karolingen.