From Wikipedia, the free encyclopedia
En arquitectura e construción o aparello, de aparellar, e este do latín appariculare, de apparare, "preparar", "dispoñer",[1] (tamén orixinariamente denominado opus na arquitectura romana), é a forma, estrutura ou disposición construtiva dun muro.
O aparello dun edificio ou dun muro pode clasificarse segundo o material empregado na súa construción e na disposición das pezas que o compoñen.
O aparellador (hoxe denominado en España arquitecto técnico) é o principal encargado da cantaría dun edificio. É quen traza os planos e quen dirixe a instalación das pezas, ademais de ocuparse de funcións moi diversas que van desde a redacción de informes até labores relacionados coa seguridade e a saúde, a xestión do proceso construtivo, a redacción de proxectos de intervencións menores e o asesoramento técnico.[2]
Dáselle o nome de despeze á descomposición teórica dunha construción nas pezas que o forman, e esta pode ser horizontal, radial, irregular, regular etc. As pedras talladas a escuadra chámanse perpiaños, e a obra realizada con elas denomínase de perpiaño ou de cantaría.
O aparello regular divídese pola dimensión dos perpiaños en:
Para os antigos romanos, a medida era de aproximadamente un metro de altura para as fileiras do aparello grande, de medio para as fileiras do aparello mediano e de dez centímetros para as fileiras do aparello pequeno.
Segundo a disposición dos perpiaños, o aparello recibe diferentes denominacións:
Se o aparello é irregular e de pedras pequenas que se van colocando a man, recibe o nome de cachotaría, que é o opus incertum dos romanos, e denomínase recheo (o emplecton dos gregos) cando ofrece o muro un paramento exterior regular, estando por dentro os materiais a granel ou en formigón compacto. A cachotaría recibe diferentes denominacións segundo os materiais utilizados na súa construción:
Na esquina do muro dispóñense perpiaños verticalmente de modo que por un lado se presentan ao longo e, polo outro, ao ancho, o que se denomina aparello de maior e menor. Nos aparellos de ladrillo (o opus lateritium dos romanos) e nos de cachotaría adoitan colocarse para maior solidez fileiras verticais de perpiaño, formando o que se denomina cadeas. Chámase muro escarpado o que toma unha posición oblicua e serve de muro de contención de terrapléns. O chamado aparello toledano, ao contrario, ten encadeados horizontais e verticais de ladrillo e plementos recheos de cachotaría.
Hai unha especie de cachotaría chamada de formigón, a formada por un encaixado onde se poñen pedras miúdas e barro ou cemento. Se só contén barro e escasas pedras chámase tapial. Este ten que apoiarse sobre cimentos ou zócolos de pedra e adoita levar de treito en treito algunhas fileiras de ladrillo.
Os ladrillos, xeralmente cerámicos, teñen unhas medidas e un formato determinados e están deseñados especificamente para unirse dunha maneira determinada para formaren un muro; por iso, a lei de disposición dos ladrillos nun muro, estipulando desde as dimensións do muro até os encontros, é especialmente ríxida.[1]
Algúns tipos de aparello de ladrillo son os seguintes:[1]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.