Aparicións de Fátima
From Wikipedia, the free encyclopedia
Aparicións de Fátima é a designación común que se dá a un ciclo de aparición mariana que ocorreu durante o ano de 1917 na localidade de Fátima, en Portugal. Este ciclo de fenómenos extraordinarios seguiu a outras aparicións da Virxe María, decorridas ao redor do ano de 1758, na mesma parroquia, no lugar onde se atopa o Santuario de Nosa Señora da Ortiga.
O 13 de maio de 1917, tres fillos, Lúcia dos Santos (10 anos), Francisco Marto (9 anos) e Jacinta Marto (7 anos), afirmou haber visto "...unha dama máis brillante que o Sol" sobre unha aciñeira dun metro ou máis de altura, cando estaban coidando un pequeno rabaño na Cova da Iria, preto da aldea de Aljustrel. Lucía viu, escoitou e falou coa aparición, Jacinta viu e escoitou e Francisco só a viu pero non a escoitou.
A aparición da Virxe María repetiuse durante os seguintes cinco meses e foi portadora dunha importante mensaxe para o mundo. A 13 de outubro de 1917, a aparición presentouse a eles como "a Señora do Rosario".[1]
Estas aparicións foron precedidas e seguidas por outros fenómenos, acontecementos que foron relatados e anotados pola vidente Lúcia, primeiro en 1922 en forma sumaria (a petición do seu confesor no Asilo de Vilar, o padre Manuel Pereira Lopes) e despois con máis detalle a partir de 1935, en catro manuscritos coñecidos como Memorias I, II, III e IV, estes últimos transcritos con outras fontes neste artigo.[2]