Atlas Lingüístico da Península Ibérica
From Wikipedia, the free encyclopedia
O Atlas Lingüístico da Península Ibérica (ALPI) é un proxecto de atlas lingüístico concibido en 1914 por Ramón Menéndez Pidal e encargado ó seu discípulo Tomás Navarro Tomás. O proxecto baseouse nuns cadernos de enquisa elaborados en 1930-31, e 3 equipos de enquisadores encargáronse de recoller os datos correspondentes a eses cadernos en 527 puntos de enquisa, xeralmente poboacións pequenas, previamente seleccionadas para cubrir do xeito máis completo posible todas as variantes lingüísticas da Península Ibérica, Rosellón e Baleares, agás a área de lingua éuscara. Non se incluíron as illas Canarias, as Azores nin Madeira. A meirande parte do traballo de enquisa realizouse entre 1931 e 1935, e o resto completouse entre 1947 e 1954.
Seguindo a metodoloxía habitual dos primeiros atlas lingüísticos, en cada punto de enquisa (vila ou aldea) escollíase un informador, preferíndose que fose natural do lugar, que tivese saído pouco del, que tivese pouca instrución e que fose de idade madura. Deste xeito esperábase recoller as características máis xenuínas da fala de cada lugar. A continuación pedíase ó informador que dese a expresión habitual no lugar para unha serie de palabras e frases (definidos na enquisa) e a súa resposta era copiada por medio de transcrición fonética. Esta transcrición é sumamente detallista, con niveis de diferenciación fonética moi superiores, por exemplo, ós do Alfabeto Fonético Internacional.
Os enquisadores foron os seguintes:
- Francesc de Borja Moll
- Aurelio Macedonio Espinosa
- Luís F. Lindley Cintra (que se incorporou na segunda fase das enquisas. O territorio portugués primeiramente en 1931 foi encomendado a Rodrigo de Sá Nogueira e a Armando Nobre de Guzmão)
- Armando Nobre de Gusmão
- Aníbal Otero
- Lorenzo Rodríguez-Castellano
- Manuel Sanchís Guarner
A partir dos resultados das enquisas, estaba previsto elaborar o Atlas propiamente dito, en 10 tomos, pero finalmente só o primeiro tomo viu a luz.