Baixo continuo
From Wikipedia, the free encyclopedia
O baixo continuo (do it.: basso continuo, en ocasións aparece abreviado b. c.) consiste nunha codificación da harmonía. A súa orixe data do período barroco, que por iso adoita ser denominado época do baixo continuo ou como ben din período do baixo continuo. Ao empregar esta técnica, o compositor crea a voz de baixo pero non especifica o contrapunto ou os acordes do ripieno, que deixa a cargo do ou dos intérpretes. O baixo continuo pode estar cifrado, con cifras anotadas que representan a posición das notas dos acordes correspondentes, para guiar ao executante.
As referencias deste artigo non teñen un formato correcto. Podes colaborar editándoas como se indica nesta páxina. Pode axudar a mellorar este artigo e outros en condicións semellantes. |
O baixo continuo é executado por un ou varios instrumentos, tipicamente un instrumento polifónico e armónico (é dicir, capaz de producir acordes ou polifonía) como os instrumentos de teclado (clavicordio, pianoforte, clavecín, órgano) ou outros como a arpa e o laúde, coa voz de baixo simultaneamente a cargo dun instrumento de tesitura grave como o violoncello, fagot, viola dá gamba, contrabaixo e nalgunhas ocasións contrafagot.
Tamén recibe o nome de acompañamento simultáneo.