Illa de Montecristo
From Wikipedia, the free encyclopedia
A Illa de Montecristo, antigamente coñecida como Oglassa, (en lingua grega antiga: Ὠγλάσσα Ōglassa), é unha illa situada no mar Tirreno no Arquipélago Toscano. Administrativamente está incluída na comuna de Portoferraio na provincia de Livorno. É un Reserva Natural Nacional Integral e é parte do Parque Nacional do Arquipélago Toscano.
| Montecristo | |
|---|---|
 Vista da illa | |
 Localización da illa | |
| Situación | |
| País |  Italia |
| Comuna | Portoferraio |
| Provincia | Livorno |
| Arquipélago | Arquipélago Toscano |
| Mar | Mar Mediterráneo |
| Coordenadas | |
| Xeografía | |
| Superficie | 10,39 km² |
| Longura máxima | 4,1 km |
| Largura máxima | 3,4 km |
| Perímetro | 17 km |
| Punto máis alto | 645 m. Monte Fortezza |
| Demografía | |
| Poboación | 2 hab. (2013) |
| Lingua propia | Italiano |
Gran parte da fama da illa derívase do feito de ser o escenario de parte da novela O Conde de Monte Cristo de Alexandre Dumas.
Montecristo está situado ao sur da Illa de Elba, ao oeste da illa del Giglio e do monte Argentario, ao sueste de Pianosa.
A illa é montañosa e componse case exclusivamente de granito. Os edificios están situados nos asentamentos de Cala Mestra e a súa construción data de mediados do século XIX. A máis importante é a vila "real" chamada así por acoller a Vittorio Emanuele III. Ten unha superficie de 10´39 km², ten aproximadamente 4´1 km longo e 3´4 km de largo. As costas son empinadas e teñen 16 km de perímetro.[1]
A illa é unha reserva natural e forma parte do Parque Nacional do Arquipélago Toscano.[2]
Natureza
A illa estivo deshabitada pero agora viven alí permanentemente dous gardiáns que se alternan de semana a semana, son axentes do Departamento Forestal do Estado. As condicións que impediron a poboación estimularon o florecimiento da plantas e animais. En particular, en Montecristo, viven especies animais e plantas, que unha vez estendianse por todo o Mediterráneo pero que agora só resisten aquí como a Viper Montecristo (unha variedade única da illa) e Discoglossid Sardeña (anfibio presente só na illa e en Sardeña). A illa é tamén o lugar privilexiado de descanso para miles de aves migratorias. A illa de Montecristo é tamén o fogar dun rabaño de cabras salvaxes. O medio mariño é moi rico: hai praderías de Posidonia, anemones mariñas, Gorgonia, coral, o sunfish, e , ata finais dos 70, houbo focas monxes, unha especie que está practicamente desaparecido no Mediterráneo.
A illa de Montecristo, como todas as illas do arquipélago, ten un clima tépedo, vento constante e moi asollado, con moi poucas precipitacións (valores medios anuais moi por baixo de 500 mm), cos seus invernos nunca demasiado fríos e veráns calorosos pero non sufocantes.
A illa é das illas máis solitarias e salvaxes da Toscana. Os intentos de colonización remóntanse aos etruscos. A historia de Montecristo comeza coa fundación do mosteiro de San Mamiliano un retiro construído encima dunha cova mariña polos seguidores de San Mamiliano, quen viviu alí como un ermitán no século V. Máis adiante na época lombarda chegaron monxes da abadía de Santa Columba de Bobbio, que tamén ocuparon a illa Gorgona.
A metade do século XVI os sarracenos asaltaron o mosteiro, o que significou o final. A illa foi comprada polo goberno italiano o 3 de xuño de 1869, pola suma de 100.000 liras. Logo de varios intentos de colonización no 1878 logo da Unificación de Italia estableceuse alí unha colonia penal. En 1899 a illa converteuse nun couto de caza real exclusivamente para Vittorio Emanuele III de Italia, e permaneceu aberta ata o establecemento da reserva natural en 1971.
Na illa sucede algún dos máis importantes capítulos da celebre novela O conde de Montecristo , do escritor francés Alexandre Dumas. En particular, o protagonista atopa o lendario tesouro da espada da familia, co que logra a súa temible vinganza.
O tesouro que menciónase na novela xa era unha lenda existente, relacionada cun hipotético tesouro que os monxes esconderon antes da destrución do mosteiro polos sarracenos, na Cova de San Mamiliano.
A illa foi, en 1896 o lugar da lúa de mel entre Vittorio Emanuele III de Italia e Elena de Montenegro.
Para visitar a illa débese solicitar un permiso ao Servizo Forestal de Follonica. Só se admiten 1.000 visitantes ao ano e o tempo medio de espera para a súa aprobación é de tres anos. Non se pode pasar a noite e prohibiron a pesca, a natación e a navegación a menos de mil metros da costa. As visitas guiadas teñen lugar só dentro dos tres carreiros existentes, todos moi esixentes. A conexión faise a través de barcos especialmente reservados para ser controlados polo Servizo Forestal ao chegar a Cala Mestra, o único punto de desembarco, con fondos de area, situado preto da Cala está a Vila Reale do século XIX, cun xardín botánico interesante e un pequeno museo de Historia natural.
Na parte superior da illa, na cima do Monte Forte, atópanse as ruínas do XVI da Fortaleza de Montecristo.
Hai tamén as ruínas do Mosteiro de San Mamiliano e do Eremita San Mamiliano coa subxacente Cova de San Mamiliano.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
