Tolerancia inmunolóxica
From Wikipedia, the free encyclopedia
A tolerancia inmunolóxica, tolerancia inmunitaria ou inmunotolerancia é o proceso polo cal o sistema inmunitario non ataca a determinados antíxenos, que xeralmente son antíxenos propios, pero que tamén poden ser antíxenos alleos.[1] Esta tolerancia pode ser natural, tamén chamada autotolerancia, na cal o corpo non desencadea unha resposta inmunitaria contra os antíxenos propios, ou inducida, na cal se pode crear tolerancia a antíxenos alleos externos manipulando o sistema inmunitario. A tolerancia inmunolóxica pode ocorrer de tres formas, chamadas: central, periférica e adquirida.
Os defectos xenéticos nestes procesos orixinan autoinmunidade, como na síndrome poliendócrina autoinmune tipo 1 (APS-1) e a síndrome de enteropatía poliendocrinopatía inmunodisregulación ligada ao X (IPEX). Outros exemplos de enfermidades autoinmunes son: enfermidade celíaca, diabetes mellitus tipo 1 (IDDM), lupus eritematoso sistémico ou a artrite reumatoide.